(I) Se soubese, cando vin por primeira vez a miña señora e a miña luz e o meu ben, que me viría por iso tanto mal como me vén, gardaríame de a ver, amigos, aínda que sei que nunca vira nin vin nin verei tan fermosa dona como a vin a ela.

(II) Mais, amigos, aciago día foi para min, porque me vén por ela tan gran coita que ben mil veces no día me ten, meus amigos, tan desaxuizado que ningún sentido nin cordura teño, e cando acordo, amigos, non encontro ningún remedio para min.

(III) En tal coita como me ouvides me ten, amigos, así Deus me perdoe, desde que a vin –oxalá que a non vise!–, pois nunca vin ningunha dona que fose tan bela nin que falase de modo tan fermoso nin tan ben: por tal dona, de que me ouvides falar, morro eu e nada lle podo dicir, (IV) pois, se a podo ver algunha vez, todo canto pensei antes no meu corazón que lle diría esquéceme entón, porque ela mo fai esquecer todo: véxoa falar tan fermosamente e ser tan bela, amigos, que non me podo lembrar máis que de vela.

(1) E, se Deus me quixese dar o seu ben, xa eu renunciaría ao seu paraíso e a calquera outro beneficio.