(I) Señora, e eu terei de morrer así? E non me ha valer Deus nin a mesura tan grande que vós sabedes ter en toda outra circunstancia, agás contra min? En aciago día vos vin, señora, por me dar Deus tal sorte respecto a vós que eu por vós así hei morrer.

(II) E que gran ben fixo Noso Señor a quen El quixo que non vos vise! E así mesmo fixo logo un gran desamor, miña señora, a quen vos El foi mostrar, se non lle quixo conceder a sorte de que moi ben puidese manter lonxe o seu corazón de nunca vos desexar, señora.

(III) Quen hoxe non soubese apreciar nin esperar, señora, canto valedes, e aínda que vise a vosa fermosura, nin a comprendese sequera, nin pensase nela! Se Deus me quixo dar a min a sorte, fíxome comprender o fermosa que vós sodes, e morro porque vos sei apreciar.

(IV) O meu entendemento causoume o maior mal que calquera outra cousa me podería facer: fíxome entender cal é o mellor ben do mundo, ao que Deus non lle fixo outro igual, e non mo quixo Deus mostrar agás para que eu viva xa por sempre na coita maior de cantas El fixo.