(I) Señora, xa non podo de forma ningunha afastar os meus ollos dos vosos, e, pois así é, que agora han de ir a onde non vos vexan, sei eu moi ben que, cando non vos ven, os meus ollos non poden ver (ter) o pracer de ver outra cousa.
(II) E eu non podo afastar os meus ollos deses vosos, que viron para o meu mal, e aínda que eu non espero outra cousa a respecto diso, tal foi a ventura que Deus me quixo dar que, cando non vos ven, os meus ollos non poden ver (ter) o pracer de ver outra cousa.
(III) E eu non podo afastar os meus ollos deses vosos nin (afastar) o meu corazón nunca de vós, e xa que, miña señora, non espero outra cousa sobre iso, crede isto (que vos digo), por Deus: que, cando non vos ven, os meus ollos non poden ver (ter) o pracer de ver outra cousa.
(1) E xa que non desexan ver outra cousa, Deus lles vos mostre cedo para o seu pracer.