(I) Señora, non sintades pesar se Deus algunha vez dispuxer que vos eu poida ver, e crede ben que nunca outro pracer verán estes ollos meus de ningunha outra cousa, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún.

(II) E non vos pese de vos eu ver, pois ando tan coitado que querería morrer, e dos meus ollos podedes crer que nunca verán outro pracer de ningunha outra cousa, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún.

(III) E, se vos vir, xa que morro así, non debedes sentir pesar por iso; mais pódovos dicir dos meus ollos que non verán nada pracenteiro de ningunha outra cousa nin de min, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún, (1) porque, ao falar eu de me facerdes ben, como falo, obro con falta de siso.