(I) Señora, xa por vós perdín a vontade e o gusto do mundo que eu soía ter, e sei que contra vós nada me asiste, nin Deus nin Amor nin a discreción nin ningunha outra cousa, nin a vosa mesura nin o meu entendemento; e xa que é así, conténtome coa miña morte, porque nunca hei eu de recibir neste mundo outra cousa de vós.

(II) Non sei eu xa que decisión tomar no mundo e máis de mil veces o pensei no meu corazón, porque aínda que a miña vida máis puidese durar, vergoña hai xa en andar así entre as xentes, porque non sinto agrado de min nin deles e nin sequera se me ocorre unha razón que lles apoña cando me preguntan por que ando tan triste.

(III) Coa coita que sufro por vós, direivos o que farei: quero deixar a terra onde vós estades, señora, e onde eu tanto pesar recibín de vós, e rogarei a Deus que se lembre de min, a quen vós fixestes perder o gusto polo mundo, e se me Deus quixese ouvir, alá morrerei, onde nunca xamais vós saibades novas de min.