(I) Señora, que fermosa sodes! Se Deus, que vos fixo, me axudase contra vós e quixese que me recompensásedes polo mal me que facedes! E vede, señora, como: que eu vos vise e a vós vos prouguese.

(II) Sodes moi fermosa, certamente, e nunca ninguén viu tanta fermosura, para o meu mal e a miña aflición; mais, señora, Deus –que vos valla–, por todo canto mal eu levei por vós teña a ben que poida vervos, tan sequera un pouquiño.

(III) Da vosa gran fermosura, de onde eu esperaba moito ben e alegría, vénme un gran mal sen medida; e xa que sufro unha coita excesiva, prázavos que eu vos vexa unha vez un día ao ano.