(I) Todas as xentes me resultan estrañas, señora, e as terras por onde eu ando sen vós, e nunca noutra cousa vou alí pensando senón na vosa fermosura, e pensando en vós como vos adoito ver, e tanto ben teño no meu corazón.

(II) En ningunha terra podo eu achar nada pracenteiro sen vós agás cando vou pensando en vós, mais estórbanme moito, señora, os que me van falando doutra cousa; e eles non saben se me fan mal facéndome perder tan bo pensamento.

(III) Eu ando alleado dos que me queren ben e dos que viven comigo, en todo o momento, tal como se eu os vise aquel día por primeira vez, e esfórzome en fuxir deles; e eu morro, señora, por me librar deles e por pensar en vós, e non por outra causa.

(IV) Vós me facedes sentir como estraño, miña señora, todo aquilo de canto eu me soía sentir moi satisfeito, porque, logo que eu penso no ben que tería se eu tivese o voso amor e sei, nese mesmo momento, que nunca gozarei deste ben, perdín o gusto por todas as outras cousas do mundo.