(I) Vede, fermosa miña señora, o que seguramente farei: mentres eu estiver vivo nunca vos direi a miña coita, pois non me habedes crer, aínda que me vexades morrer. 

(II) Por que vos hei eu, miña señora, dicir nada do meu mal se eu sei con certeza, sen ningunha dúbida, que non me habedes crer, aínda que me vexades morrer? 

(III) Servireivos eu, miña señora, canto eu puider, mentres viva; mais, xa que son sufridor de coita, non volo quero dicir, pois non me habedes crer, aínda que me vexades morrer. 

(IV) Pois eu entendo, miña señora, o pouco proveito que me ten dicirvos o grande amor que vos teño, non vos falarei diso, pois non me habedes crer, aínda que me vexades morrer.