(I) A vós, miña señora, que non pensades escoitarme nin concederme o voso ben –porque Deus non o quixo nin vós nin a miña sorte, de que nunca me puiden protexer–, quérovos falar da miña coita: un mal sufro por vós peor que morrer; se Deus ou a vosa mesura non me socorren, estarei perdido, e a vós, ao perderme, (II) perdereivos eu, porque vos dura tanto o mal como eu por vós hei de sufrir, e porque non son quen de vos ter rancor, aínda que me facedes vivir nun continuo sufrimento, e (porque) teño que sentir como amor o mal me facedes sufrir: todo isto eu fago e non é sensato, xa que vós non mo queredes agradecer.