346 [= RM 157,25]: Fernan Gonçalvez de Seavra «Gran coita sofr’e vo[u]-a negando» [A 210]

Transcrición paleográficaImprimir

A


Gran coita so  
ffre uoa ne  
gando ca non quis deus que  
coita soffresse que eu oussase mē  
tre uiuesse nunca dizer e por  
a quistando ( )arauillado1 de como  
uiuo en tan gran coita comogeu  
uiuo.  
   
Esta coita de que eu ia(s̻)ço2 {e}
cuidando semp᷈ desq̄ me deito  
pois me leuo sol nō e en preito.  
que cuid en al e poren me faço  
Marauillado de como uiuo.  
   
Ben sei que ome sol nō mētēde  
qual coita soffr e como coitado  
eu uiuu oge ne est ome nado  
que o soubesse que nō fosse ende  
Marauillado de como uiuo.  
   
E non \o/ ouso dizer catiuo. {o}
de mais deseio mia mort e uiuo.  
  1. ^

    Anulado por raspadura un carácter ao comezo do vocábulo.

  2. ^

    A cedilla presenta trazado anómalo; parece engadida en fase de corrección do texto. Entre a capital de inicio de estrofa e o grafema <s> obsérvase unha marca que indica o punto do texto en que debería ser acrecentado o elemento escrito na marxe.