O(o)ra1 vā a sā seruando | ||
Donas fazer romaria | ||
E nō me leixā | ||
Cō elas hir ca logala hiria | ||
⌈Por q̄ uē hy meu amigo | ||
Se eu fossētal cōpanha | ||
De donas fora guarida | ||
Mays nō quis oie mha madre | ||
Q̄ fezess endeu a hida | ||
⌈Por q̄ uē hi meu amig2 | ||
Tal romaria de donas | ||
Vay ala q̄ no a par | ||
E fora oieu cō elas | ||
Mays nōme q̄rē leixar | ||
⌈Por q̄ uen hi | ||
Nūca me mha madre veia | ||
Se dela nō for vīgada | ||
Pᵉ q̄ oia san seruando | ||
Nō vou emetē guardada | ||
⌈Por q̄ uē hi |
Ora uan a san seruando | ||
donas fazer romaria | ||
enon me leixam | ||
con elas hir ca logala hiria | ||
por que uen hy meu amigo | ||
Se en fossental cōpanha | ||
de donas fora guarida | ||
mays nō qⁱs oie mha madre | ||
q̄ fezessendeu a hida | ||
por q̄ uē hi meu a | ||
Tal romaria de donas | ||
uay ala q̄ nō a par | ||
e fora oieu cō elas | ||
mays nō me q̄rē leixar | ||
por q̄ uen hi. | ||
Nuncame mha madre ueia | ||
se dela nō for uingada | ||
p̃ q̄ oia san ƥuādo | ||
no uou e me tē guardada | ||
por que uē hi. |
Donas vā a sā uādo muytasoiē romaria | ||
Mays nō qⁱs oie mha madre q̄ fossou/hy este dia | ||
⌈Por q̄ uē hy meu amigo | ||
Se eu fossental cōpanha de donas fora3 | ||
De donas fora guarida | ||
Mays nō qⁱs oie mha madre | ||
Que endeu fezesse a hida | ||
⌈Por q̄ uē hy | ||
Atal cōpanha de donas | ||
Vay ala q̄ nō a par | ||
E forameu oie cō elas | ||
Mays non me q̄ren leixar | ||
Por q̄ uē hy meu amigo |
Donas uan asan seruādo muytas oiē romaria | ||
mays non quis oie mha madre | ||
que fosseu hy este dia | ||
por que uen hy meu amigo | ||
Se eu fossental cōpanha | ||
de donas fora guarida | ||
mays nō qⁱs oie mha madre | ||
q̄ endeu fezesse a hida | ||
por q̄ uen hy | ||
Atal ꝯpanha de donas | ||
uay ala q̄ nō a par | ||
e forameu oie cō elas | ||
mays nō me q̄ren leixar | ||
por q̄ uen hi meu amigo |
A seguir á capital inicial, hai unha grafía, probabelmente un <o>, cancelada con dous trazos de pena.
Colocci, alén de marcar o verso do refrán co trazo angular á esquerda, completou, con difícil caligrafía, parcialmente a última palabra do verso que estaba abreviada.
Colocci copiou nesta primeira liña da estrofa parte do segundo hemistiquio do verso, que o copista escribira na liña seguinte. Alén diso, marcou esta circunstancia unindo os dous hemistiquios dos versos da estrofa, escritos polo copista en liñas separadas, con dous trazos de unión curvos á esquerda.