Que muytaia q̄ nō ueio |
….. Mandado/do meu amigo1 |
Mandado domeu amigo |
Pero amiga pos migo |
Ben aqui hu mora seio |
Que logo menuyaria |
Mandadou sar tornaria |
Muytomi tarda sē falha |
Que nō ueio seu mandado |
Pero ouuemel iurado |
Bē aqui se d’s mi valha |
Que logo mēuiaria |
E q̄uꝯ uerdade diga |
El seue muyto chorando |
Er seue pᵉmi iurando |
Hu magora seiamiga |
Que logo mēuyaria manda |
Mays poys nō uē nē ēuya |
mandade mortou mentia2 |
Que muytaia que nō ueio | |||
mandado domeu amigo | |||
pero amiga pos migo | |||
ben aqui hu mhora seio | |||
que loco men uyaria | |||
mandadou sar tornaria | |||
Muytomi3 tarda sen falha | |||
q̄ nō ueio seu mādado | |||
ꝑo ouuemel iurado | |||
bē aqui se đs mi ualha | |||
que logo me inuiaria | |||
E q̄ uꝯ uerdade diga | |||
el seue muyto chorādo | |||
er seue pᵉ mi iurando | |||
humagora seia miga | |||
que logo mēuyaria māda | |||
Mays poys nō uē nē enuya | |||
mandade mortou mentia |
O copista deixou unha liña en branco entre o primeiro e o segundo verso desta estrofa. Trazou o que parece a haste inicial dunha maiúscula, que posteriormente cancelou. Escribiu logo varios puntos suspensivos e a continuación o verso completo, comezando por maiúscula inicial. Colocci indicou a vinculación entre os versos iniciais da estrofa, a pesar de haber unha risca sen texto, cunha liña vertical á esquerda, que abranxe até o verso 4.
Colocci marcou os dous versos da fiinda coa habitual liña abranxente en vertical, á esquerda.
O papel está corroído en varias partes deste conglomerado, mais pódese ler sen dificultade.