I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 509); Lanciani (1977: 70 [= LPGP 334]); Littera (2016: I, 376-377).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 25); Braga (1878: 10); Carter (2007 [1941]: 152-153); Machado & Machado (1950: II, 264-265); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 419).
III. Antoloxías: Jensen (1992: 122).
2 null’ome] nullome BV 5 me] mj B : mi V 6 mund’aver] mund(o) auer A : mundo auer BV 7 gran] om. BV 8 muit’] om. BV 16 que] om. BV 17 me] mj B : mi V 19 fez] faz BV
4 amigos] amigus Lanciani 5 me] mi Lanciani, Littera 6 mund’] mundo Lanciani, Littera 8 d’a] da Michaëlis : de Lanciani 11 me] mi Lanciani, Littera 12 mund’] mundo Lanciani, Littera 17 me] mi Lanciani, Littera 18 mund’] mundo Lanciani, Littera 19 fez] faz Lanciani, Littera
(I) A maior coita que eu vin sufrir de amor a ningún home, desde que nacín, súfroa eu, e, xa que así é, meus amigos, así vexa pracer, dou grazas a Deus porque me fai ter a maior coita do mundo pola miña señora.
(II) E ben considero eu que fago algo moi razoábel ao agradecer moito a Deus a maior coita, que El me dá pola miña señora, a quen servirei mentres eu viva: moi de corazón dou grazas a Deus porque me fai ter a maior coita do mundo pola miña señora.
(III) E eu considero esta coita, certamente, como a maior de cantas fará Noso Señor; e dáma como a maior de cantas fixo, e, xa que así é, dou grazas a Deus porque me fai ter a maior coita do mundo pola miña señora, (1) porque ma fixo ter pola mellor dona de cantas fixo Noso Señor.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:63)
Encontros vocálicos: 3 mi-‿a; 15 mi-‿a; 19 mi-‿a
A utilización da grafía <ll> (vs. <lh>) de BV para a lateral palatal sonora no corpus das cantigas só se rexistra esporadicamente nos cancioneiros apógrafos italianos no indefinido nulho/a; noutras voces a súa aparición é un fenómeno extraordinario, pois só se rexistran cinco ocorrencias dese tipo. Cfr. nota a 199.33.
Non resulta axeitada a representación gráfica da (cfr. de en Lanciani, sen apoio nos manuscritos) que Michaëlis utiliza para o encontro entre a preposición de e o artigo do sintagma que constitúe o CD pola deslocación sintáctica de elementos. Véxase a orde recta: E ben tenn’eu que faço gran razon / de gracir muit’a Deus a maior coita».
Á inversa da variación que se produce noutras pasaxes (véxase nota a 130.10), neste verso aparece tamén unha diferente opción temporal entre o Cancioneiro da Ajuda, que ofrece a forma verbal de pretérito fez, fronte ao presente (histórico) faz no Cancioneiro da Biblioteca Nacional e, eventualmente, o da Vaticana (véxase tamén 193.3, 200.17, 307.8, 982.10, 982.24, 995.7 e 13).