I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 411 [= LPGP 632]); Fernández Graña (1994: 60); Fernández Graña (1998: 256); Cohen (2003: 475); Littera (2016: II, 108).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 290-291); Braga (1878: 159); Machado & Machado (1956: V, 354-355); Montero Santalha (2004); Pardo de Neyra (2005: 67-68); Celeiro ÁLvarez (2021:103).
III. Antoloxías: Bernárdez (1952: 120); Gutiérrez (2023: 159, 277).
5 Sede mi q̅ixumauedes (por deꝯ q̅o melhor) B 8 jurei] uirey V 11 Se de mi q̅r B : se demī q̅l V 15 mais] May B; perdoar] perd\o/ar V
5 mí] min Cohen : mim Littera 11 mí] min Cohen : mim Littera 17 min] mi Nunes
(I) –Amigo, tiña queixa de vós e quéroa perder, pois viñestes ao meu poder.
–Ai miña señora e meu lume, se tendes queixa de min, por Deus, esquecédea!
(II) –Eu estaba tan doída convosco que xurei en San Salvador que nunca vos daría mostras de amor.
–Ai miña señora moi fermosa, se tendes queixa de min, por Deus, esquecédea!
(III) –Amigo, estades no meu poder se me eu quixer vingar de vós, mais quérovos perdoar.
–Ai señora, por outra cousa vos rogo eu! Se tendes queixa de min, por Deus, esquecédea (1) por min, que en infausto día nacín, señora, se volo merecín!
Esquema métrico: 7’a 8b 8b 7’a 7’C 7’C (I-II [= RM 160:428]) + 8a 8b 8b 8a 7’C 7’C (III [= RM 160:402]) + 8d 8d
Encontros vocálicos: 2 -mi͜-o
Eis un hapax trobadoresco en queixosa 'queixa', substantivo creado a partir da forma feminina do adxectivo queixoso.
San Salvador seguramente se refire a unha ermida de Valongo, na parroquia de Aguasantas (Cotobade, Pontevedra), moi preto de Perocelo (cfr. Martin de Padrozelos), próxima á igrexa de San Salvador da Lama, tamén en Pontevedra (Souto Cabo 2018: 93).
Repárese no lapso de copia en BV, especialmente no Cancioneiro da Vaticana, no elemento final do refrán abreviado.
A métrica obriga ao deslocamento de meu para a posición rimante, configurando unha rara expresión (en poder sodes meu = en meu poder sodes), creando, asemade, unha construción atributiva (Amigo .... sodes meu).
Nótese a variación mí / min no refrán (I mí, II mí, III, min), que no Cancioneiro da Vaticana comezou na estrofa II, onde subministra xa a variante min. Cfr. nota a 27.4.
Anterior
