1221 [= RM 121,2]
Amiga, grand’engan’ouv’a prender

Amiga, grand’engan’ouv’a prender
do que mi fez creer mui gran sazon
que mi queria ben de coraçon,
tan grande que non podia guarir,
e tod’aquest’era por encobrir
outra que queria gran ben enton.
E dizia que perdia o sén
por , demais chamava-me «senhor»
e dizia que morria d’amor
por e que non podia guarir,
e tod’aquest’era por [encobrir
outra que queria gran ben enton].
E, quand’el migo queria falar,
chorava muito e jurava log’i
que non sabia conselho de
por e que non podia guarir,
e tod’aquest’era [por encobrir
outra que queria gran ben enton].
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 

Manuscritos


B 1205, V 810

Edicións


I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 391-392 [= LPGP 794]); Cohen (2003: 438); Fernández Campo (2012: 149); Littera (2016: II, 325-326).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 278); Braga (1878: 152); Machado & Machado (1956: V, 312).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 200).

Variantes manuscritas


1 engan’] angan B   2 gran] grã B   4 podia] podiā V   6 gran] grã B   7 sén] seu V   9 morria] moiria B

Variantes editoriais


14 muito] muit’ Nunes

Paráfrase


(I) Amiga, houben de sufrir un grande engano do que me fixo crer hai moito tempo que me amaba de corazón, tanto que non podía vivir, e todo isto era por encubrir outra que entón amaba.

(II) E dicía que perdía a cabeza por min, e mesmo me chamaba «señora» e dicía que morría de amor por min e que non podía vivir, e todo isto era por encubrir outra que entón amaba.

(III) E, cando el quería falar comigo choraba moito e logo alí xuraba que non sabía que facer consigo por causa miña e que non podía vivir, e todo isto era por encubrir outra que entón amaba.

Métrica


Esquema métrico: 10a 10b 10b 10c 10C 10B (I [= RM 193:1]) + 10a 10b 10b 10c 10C 10D (II-III [= RM 198:4])

Encontros vocálicos: 14 muitoe

Notas


Texto
  • *

    Na regular disposición métrica que adoptamos, en liña con todas as precedentes edicións, o primeiro verso de cada estrofa presenta rima libre; é por isto que Montero Santalla propón a unión dos vv. 1-2 como un único verso de vinte sílabas (Montero Santalla 2000: I, 592).

    Por outra parte, nótese a presenza de guarir como palabra rimante no 4º verso de todas as estrofas, o verso previo de transición ao refrán que, como noutras cantigas, presenta variación mínima (mesmo é idéntico nas estrofas II-III). Véxanse situacións similares nas cantigas UC 26, 532, 1052 ou 1622, entre outras.

Buscar
    Non se atopou ningún resultado

    Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
    Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:

    ConfiguraciónsAceptar