Despois do derradeiro verso da primeira estrofa (v. 6), en B repítese Ca uj.
I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 322-323 [= LPGP 894-895]); Arias Freixedo (2010: X); Littera (2016: II, 443).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 180); Braga (1878: 94); Machado & Machado (1953: IV, 259).
III. Antoloxías: Alvar & Beltrán (1989: 242); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 213); Souto Cabo (2017: 235); Gutiérrez (2023: 227).
2 entendo e] eu tende V 4 vos] uos BV 5 d’aquend’ir] daquendo uir B 8 aja] aiā V; coraçon] coracon B 13 ouver] ou’uer V; esforç’averei] efforçauey V 14 se o] sey B 15 de o] Deꝯ B; querrei] queirey B : q̅irey V 16 Deus] des V
2 entendo e] entend’e Nunes, Littera 4 ei] [s]ey Nunes 14-15 se o ouver; / de o perder, non o querrei] se o ouver, / dev’o perder, nen o querrey Nunes : se i houver / de o perder, non’o querrei Littera
(I) Dunha gran coita Deus fai un gran gozo, segundo canto eu entendo e sei, e dun gran pesar, un gran pracer, e direivos por que o penso: porque vin a miña señora irse de aquí e agora véxoa vir.
(II) Xa por coita nin por pesar que eu teña no meu corazón non me quero eu queixar moito, e direivos por que non: porque vin a miña señora irse de aquí e agora véxoa vir.
(III) E eu sempre me esforzarei contra o pesar, se o tiver; se o perdo, non o quererei ter nunca máis, se Deus quixer, porque vin a miña señora irse de aquí e agora véxoa vir.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10a 10b 10C 10C (= RM 99:54)
Encontros vocálicos: 2 entendo‿e
É desnecesaria a emenda ei > sei de Nunes, tal como outras que existen na edición das cantigas por parte dalgúns editores (véxase, por exemplo, a corrección de Michaëlis en 66.10).
Neste período, a lección de V para o v. 14 semella a correcta, coa presenza do complemento directo. Non obstante, sería posíbel unha lectura do v. 15 a partir da lección de B na cláusula condicional (se i ouver). Así o fai Littera:
E sempr’eu esforç’haverei
contra pesar; se i houver
de o perder, non’o querrei
haver oimais, ...
En Nunes poder verse unha outra emenda inxustificada da cláusula condicional de + infinitivo, unha construción que chega até a actualidade.