I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 370-371); Rodríguez (1980: 97 [= LPGP 381]); Littera (2016: I, 431).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 194); Braga (1878: 103); Gassner (1933: 404); Machado & Machado (1953: IV, 322-323); Fernández Pousa (1959: 94).
III. Antoloxías: Oliveira & Machado (1959: 45); Alvar & Beltrán (1989: 286); Pena (1990: 24-25); Ferreira (1991: 38-39); Jensen (1992: 138); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 85); Fidalgo (2009: 52).
12 perça] ꝑca B 15 muitos] muytus V 18 fazian] Fariā B 20 cato] caco B
14 dé] dê Nunes 20 cato] cat(o) Nunes 23 eu] om. Rodríguez 24 ca de min] ca de mi Nunes, Littera : c’a de mi Rodríguez
(I) Eu desexo recibir o ben da miña señora, mais non desexo recibir dela un ben tal, que por ser ben para min sexa mal para ela; e por isto, por Noso Señor, non querería que me fixese tal ben en que perdese nada do seu, pois non é meu ben o que seu mal for.
(II) Antes penso eu que o que é mal para ela é mal para min, e pénsoo con razón; por iso desexo de corazón recibir dela un ben tal, abofé, en que ela non perda nada do seu valor nin lle diga ninguén que fixo mal, e Deus non me dea outro ben dela.
(III) E eu xa vin moitos namorados a quen non lles importaba nada que as súas señoras estivesen mal, xa que os compracían a eles, e por iso digo así: se eu amo a miña señora polo meu ben e non teño en conta nada do seu, non amo eu á miña señora, mais ámome a min.
(1) E mal me veña se eu fun tal, pois, desde que eu no mundo andei por seu (servidor), amei o seu proveito máis que o meu.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10a (= RM 161:37) + 10c 10c 10a
Encontros vocálicos: 20 cato‿a
Obsérvese a repetición da conxunción completiva que tras unha frase parentética:
Ante cuid’eu que, o que seu mal é,
que meu mal ést’, e cuido gran razon.
No Cancioneiro da Vaticana é frecuente a aparición da terminación -us en voces en que é xeral a terminación -os (<muytus>); na realidade, esta grafía aparece case exclusivamente en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.
O copretérito no v. 16 (davan) aconsella a elección da forma fazia de V, pois posibelmente faria de B constitúa un erro de copia pola frecuente confusión <r>/<z> en ambos os cancioneiros italianos, e nomeadamente no Cancioneiro da Biblioteca Nacional. Eis algúns exemplos: fezesse <feresse> B, <fezesse> V (534.18); fazian <Fariā> B, <fazian> V (956.18); fazer <farer> B, <fazer> V (1031.9); dizer <Direr> B, <diz’> V (1075.9); dizia <diria> B , <dizia> V (1370.5) etc.
Lémbrese que catar co sentido de ‘considerar, ter en conta, ponderar’ pode rexer a preposición a (cato a nulha ren).
O pronome persoal tónico oblicuo mí está a funcionar neste verso como CD sen preposición, tal como acontece con frecuencia na lingua das cantigas.
Talvez é produto dunha gralla a omisión do pronome persoal eu neste verso na edición de Rodríguez.
Aparentemente, na estraña expresión deste verso (amei sa prol muito máis ca de min) aparece de min como sinónimo de minha, de modo que estaría ausente o artigo a (amei sa prol muito máis ca a de min) de modo similar a como ocorren nas repetidas expresións do tipo querer / amar máis / melhor ca mi(n), onde nunca comparece a preposición a. Cfr. notas a 177.22 e 243.15-16.
Previous
