I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 734-735 [= LPGP 938-939]); Littera (2016: II, 531-532).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 31); Machado & Machado (1949: I, 119-120); Rios Milhám (2017: I, 63).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 230).
2 asconde] absconde B 19 vos] uos B
2 que] quen Michaëlis : quem Littera; asconde] absconde Michaëlis 3 vos] vus Michaëlis 5 vós] vus Michaëlis 11 eu] en Littera 12 [non]] om. Michaëlis, Littera 16 assi] ‘ssi Michaëlis, Littera 19 vos] vus Michaëlis 25 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis
(I) Miña señora, hoxe sabe Deus –a quen, sen dúbida, nada se lle oculta– que eu vos quero mellor que a outra cousa, mais non polo ben que eu espere de vós, porque sei xa que por vós non perderei a gran coita do meu corazón (II) que eu teño, miña señora, por vós, que me facedes mal, porque desexo o voso amor e eu non podo niso facer outra cousa; mais non son libre de perder, de forma ningunha, sen morrer, a gran coita do meu corazón, (III) porque infelizmente, miña señora, sei eu moi ben que xa así é: que xa nunca me faredes un ben maior, abofé, do que me fixestes despois de vos ver, e eu non perderei por iso a gran coita do meu corazón;
(IV) mais, se Deus quixer, miña señora, cando eu agora me afastar aquí de vós e sen vós for a onde non vos vexa nin vos poida falar, moi ben sei eu o que acontecerá: morrerei eu, e desaparecerá a gran coita do meu corazón.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8a 8b 8c 8c 8D (= RM 106:3)
Encontros vocálicos: 12 so͂͜o; 16 ja‿assi
As edicións de Michaëlis e Littera non reflicten ningún tipo de ligazón entre as estrofas da composición. Sobre o carácter de verdadeira cantiga ateúda desta composición véxase nota á cantiga 15.
A expresión da omnisciencia de Deus nestes dous versos lembra moi directamente unha fórmula similar (a omnipotencia divina) empregada polo trobador en 61.7-8.
Michaëlis mantén a grafía latinizante absconde, seguramente produto da intervención do copista, como acontece nalgunhas ocasións ao longo dos cancioneiros. Esta forma debe relacionarse coa aparición da variante <obscuro> en B (<oscuro> en V) en 1483.2, e indirectamente con outras pegadas da influencia latina en certas grafías e/ou formas que aparecen con máis ou menos profusión nos cancioneiros (<in> en, <et> e, <cōmo> como, <ella> ela, <dapno> dano etc.).
Para alén da frecuencia do erro <u>/<n> e da súa difícil discriminación nos manuscritos, a lectura e interpretación de <eu> como én de Littera non condí coa repetida construción eu non posso + infinitivo (que nunca se documenta con antecipación do pronome adverbial).
É necesario recuperar o adverbio negativo, á vista da presenza de per nulha guisa ‘de ningún modo’, que esixe a súa presenza (véxanse 188.4, 328.3, 996.16, 1238.3, 1442.21). Deste xeito, sõo será unisilábico, como acontece con certa frecuencia ao longo do corpus: sõo (14.19, 292.18, 317.18, 1118.8, 1629.2), soo (1431.1, 1577.2). Cfr. nota a 10.25.
Aténtese en que a omisión dun elemento de escaso corpo fónico como non é relativamente frecuente ao longo dos cancioneiros, nomeadamente dos apógrafos italianos: 34.7, 380.13, 494.31, 590.13, 783.12, 863.16 etc.
Anterior
