I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 136 [= LPGP 921]); Cohen (2003: 202); Lorenzo Gradín & Marcenaro (2010: 231); Littera (2016: II, 491-492).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 126); Braga (1878: 61); Machado & Machado (1953: IV, 9).
III. Antoloxías: Nunes (1932: 34); Torres (1977: 406); Ferreira (1991: 86); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 230); Magalhães (2007: 92).
1 verra] ueira B 3 a outra] doutra V 4 quen no] quemio B : quenno V 5 coraçon] coracom V 6 non] no B 9 nen] uē B; mí] mj̄ V 11 nunca] mj̄ ca B 13 Enfinta] Enffmta B; faz] faz̃ BV 14 por] p̄o V 16 eu] en B; creerei] queerey V 17 que] quē V; coraçon] coracon B : coracom V
1 Dize] Dize[n] Nunes, Cohen, Lorenzo Gradín & Marcenaro : Dize[m] Littera 4 quen no] quen’o Littera
(I) Dime agora o meu amigo que non virá porque ama a outra muller; mais quen crerá tal cousa, que nunca el de corazón ame moito unha muller senón a min?
(II) Pode o meu amigo dicir que ama alguén máis que a si nin que a outra cousa nin que a min; mais isto non se pode crer, que nunca el de corazón ame moito unha muller senón a min.
(III) El finxe, seino ben, que morre de amor por outra e que non me ten a min por señora; mais eu isto non o crerei, que nunca el de corazón ame moito unha muller senón a min.
Esquema métrico: 8a 8b 8b 8a 8C 8C (= RM 160:385)
Encontros vocálicos: 1 -mi‿ora
Todos os editores, sen excepción, emendan a lección manuscrita para estabelecer unha forma plural desnecesaria na cantiga a partir da consideración de meu amigo (v. 2) como suxeito de dize, facto confirmado polo inicio da seguinte estrofa: Pode meu amigo dizer... (v. 7). No relativo á anomalía evolutiva de dīcĭt, que deu como resultado xeral diz, débese ter en conta que, para alén da existencia probada das variantes fize (< fēcī) e feze (<fēcĭt) a carón de fiz e fez (véxase notas a 95.13 e 167.5), outras formas de presente como faze (< facĭt) e praze (< placĭt) teñen documentación no corpus profano, sen dúbida evolucións diverxentes, de carácter minoritario (véxase Ferreiro 1999 [1995]: §20a), con funcionalidade métrica, e todas elas fonética e morfoloxicamente similares a dize: ca diz que lhi faze de mal as[s]az (1443.4); e faze filhos e filhas assaz (1614.6); e a mí praze mui de coraçon (338.3); moiro por vós, a que praze muit’én (383.r1).
Nótese a omisión da preposición a en ame se min non (= ame senon min), feito frecuente coas formas pronominais oblicuas tónicas en función de CD. Véxase nota aos vv. 8-9.
A preposición a non aparece na expresión amar máis ca mí/sí (nen al), moi frecuente no corpus trobadoresco (102.17, 140.8 e 10, 200.5, 215.16 etc.), a pesar de, aparentemente, o pronome tónico esixir a presenza do enlace. Neste sentido, téñase en conta que os pronomes persoais tónicos poden aparecer sen preposición en numerosas pasaxes trobadorescas (véxase Glosario, s.v. mí, func. 2; sí, func. 2). Cfr. nota a 177.22 e 243.16.
Enfinta ‘finximento, engano, presunción’ é voz case exclusiva da lírica profana (véxase CGPA, s.v. enfinta, emfimta).
Anterior
