I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 82-83 [= LPGP 192]); Nunes (1973 [1928]: 29-30); Cohen (2003: 612); Littera (2016: I, 226-227).
II. Outras edicións: Moura (1847: 155-156); Monaci (1875: 72); Braga (1878: 36); Machado & Machado (1952: III, 209-210); Cohen (1987: 70-71); Júdice (1997: 37); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pimpão (1942: 67); Bernárdez (1952: 46); Torres (1977: 256).
1 Deus] meꝯ B 3 como vós] como(s) uos B 8 podessedes] Possededes B 13 creerei] creerer V 14 fe] se V 15 grand’amor] g̃m amor V
14 fe] s’é Lang
(I) –Dicídeme, por Deus, amigo: tanto me amades como me dicides?
–Si, señora, e dígovos máis: coido que ninguén no mundo ama tanto a unha muller.
(II) –Non creo que vós tan ben me puidésedes querer como me ides dicir.
–Si, señora, e aínda direi máis: coido que ninguén no mundo ama tanto a unha muller.
(III)–Amigo, eu non vos crerei, pola fe que debo a Noso Señor, que me tendes un amor tan grande.
–Si, señora, e direivos máis: coido que ninguén no mundo ama tanto a unha muller.
Esquema métrico: 7’a 7’b 7’b 7’a 8C 8C (I [= RM 160:432]) + 8a 8b 8b 8a 8C 8C (II, III [= RM 160:328])
A voz camanho, que ten un significado conforme á súa orixe no lat. quam magnum ‘que grande, tan grande’ estabelece neste contexto unha estrutura correlativa con tamanho (< tam magnum ‘tan grande’):
Non creo que tamanho ben
mi vós podessedes querer
camanh’a mí ides dizer.
O verso está constituído integramente pola expresión aseverativa (nótese a incomprensión de Lang) que presenta unha adaptación á P1 e amplificación da forma máis xeral fe que (vós) devedes (véxase nota a 506.13).