I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 95 [= LPGP 199]); Nunes (1973 [1928]: 47-48); Cohen (2003: 633); Littera (2016: I, 238).
II. Outras edicións: Moura (1847: 184-185); Monaci (1875: 78); Braga (1878: 40); Machado & Machado (1952: III, 232); Júdice (1997: 51); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pimpão (1942: 75).
2 perço] ꝑco B 7 U quer] Viuer BV; sen] seu V 11 gran] g̃ra B
En Nunes non se marca tipograficamente o v. 1 do refrán (intercalar).
7 U quer] Viver Lang 9 vós] vos Nunes, Cohen 10 e] om. Littera 14 vos] vós Lang 15 ei] eu Nunes
(I) Meu amigo, onde eu estou nunca perdo o desexo senón cando vos vexo; e por iso vivo atormentada con este mal excesivo que sufro eu, ben feita.
(II) Onde queira que sen vós estea, sempre o meu corazón vos desexa até que vos vexa; e por iso vivo atormentada con esta coita excesiva que sufro eu, ben feita.
(III) Non é senón espanto canto teño cando vos non vexo, desexo e tristura; e por iso vivo atormentada con este mal tan grande que sufro eu, ben feita.
Esquema métrico: 3 x 6’a 6’a 6’a 6’B 6’a 6’B (cfr. RM 13:74)
Encontros vocálicos: 3-4 vejo;/‿e; 9-10 veja;/‿e; 15-16 quebranto;/‿e
A forma sejo, P1 de presente indicativo de seer, resultado da conxugación regular de sedēre neste tempo (sedeo, sedes etc.), compite desvantaxosamente cos resultados de sŭm (> son) e *sono (> so͂o, soo) (véxase Ferreiro 1999: §218b).A forma sejo, P1 de presente indicativo de seer, resultado da conxugación regular de sedēre neste tempo (sedeo, sedes etc.), compite desvantaxosamente cos resultados de sŭm (> son) e *sono (> so͂o, soo) (véxase Ferreiro 1999: §218b).
A medida do refrán é hexasilábica, manténdose a isometría da cantiga polas sucesivas episinalefas do primeiro verso: vejo‿/‿e (v. 4), veja;‿e (v. 10), quebranto;‿e (v. 16).
Parece indubitábel a existencia dun erro <q>/<i> na lección <Viuer> de BV (véxase Michaëlis 1895a: 531), de modo que co aparecemento de u quer que a través da correspondente segmentación da secuencia o texto adquire o sentido que non ten na edición de Lang.
Nótese a presenza neste verso do provenzalismo cor, que compite con coraçon na lingua das cantigas.
O pronome vós, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
A desnecesaria emenda de Nunes no v. 15 (eu desej’...) supón unha reinterpretación de desejo como forma verbal; mais a lección dos manuscritos é clara, para alén do hipérbato que se produce pola inclusión da frase parentética u vos non vejo no v. 14: «u vos non vejo non é senon espanto, desej’e quebranto, quanto ei».
O indefinido tanto, incompatíbel co demostrativo nunha mesma secuencia, neste verso é posíbel pola posposición ao substantivo.
Anterior
