I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 475-476 [= LPGP 555]); Fregonese (2007: 141); Littera (2016: II, 12).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 23); Braga (1878: 9); Carter (2007 [1941]: 141); Machado & Machado (1950: II, 256); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 405).
3 mui] nfui B; faz] fazia A; levar] ienar B 5 me] e {refram M} A 6 longe] longi B 7 Dostᵒ senʳ q̄lhi bon prez foy dar B : Nostro sen̄ q̄ lhi bō prez foy dar V 9 viss’os] uiss(e) os A 11 meu] men B 13 lle] lhi BV 15 mund’] mud A 16 Deus, que ll’a ela] poʳqȝ aela B : poʳq̄ aela V 17 a min] ami A; grado] gradu V 20 dona] senoʳ BV; ouso] auso V
3 faz] fez Michaëlis, Littera 6 longe] longi Fregonese 7 Deus, que lle mui bon parecer] Nostro Senhor, que lhi bon prez Fregonese 12 longe] longi Fregonese 13 lle] lhi Fregonese 16 Deus, que ll’a ela] porque a ela Fregonese, Littera 18 longe] longi Fregonese 19 á] a Michaëlis, Fregonese 20 dona] senhor Fregonese
(I) Meus amigos, moi ben estaba eu cando á miña señora podía falar da moi gran coita que me fai levar Noso Señor, que ma mostrou; por iso me fai a min contra a miña vontade vivir lonxe dela e sen o seu favor (II) Deus, que lle concedeu moita fermosura; para o meu mal e para mal destes meus ollos me dispuxo agora que non vise os seus: por ma facer sempre máis desexar me fai a min contra a miña vontade vivir lonxe dela e sen o seu favor (III) Noso Señor, que lle concedeu moi boa fama, mellor que a cantas outras donas vin vivir no mundo, e, sen dúbida, así é: Deus, que a ela lle fixo todo este ben, me fai a min contra a miña vontade vivir lonxe dela e sen o seu favor, (1) e faime, contra a miña vontade, amar unha dona a quen non ouso dicir nada.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:150)
Encontros vocálicos: 4 mi-‿a; 10 mi-‿a; 19 mi,‿à
A lección <fazia> de A é obviamente hipermétrica, de modo que se debe recorrer ao faz de BV, en presente (como a coita), fronte a todo o ben que lle fez á señora.
A formación nominal ben-fazer ‘beneficio, auxilio, favor’, derivada do correspondente sintagma tan frecuente na cantiga de amor, constitúe unah formación nominal (similar a ben-querer), frecuente no corpus das cantigas. De calquera maneira, o mesmo substantivo pode verse, en formulación singular e plural, noutras obras da última Idade Media:
Ca o escudeiro que anda con algun senhor e o senhor lhe non dá encarrego de seus feitos, como encomendando-lhe ofiçio ou mandando recadar algũas cousas, sempre seu bemfazer está en ventura (Livro de Monteria; cfr. CGPA).
e as rrendas eram postas em seu poder, afora muitos herdamentos moviis e de rraiz e muito bem-fazer da rrainha sua irmãa (Fernão Lopes, Crónica de D. Fernando; Macchi 2004: 355-356).
Milhor cousa he padecer por uerdade tormẽto que per louuaminha e per adulaçom gaanharem bemfazer (Orto do Esposo; cfr. CGPA).
ca veemos que alguũs synaaes dan largamente aos que lhe pormeten en grandes bem fazeres (Livro das Confissões; Martín Pérez 2012-2013: 367).
Obsérvese a existencia de redaccións parcialmente diverxentes neste verso, así como no v. 16 e, sobre todo, no v. 20, coa concorrencia de dona (A) e senhor (BV).
En A a forma mí (min en BV) suporía unha leve variación lingüística no refrán.
Resulta moi significativa a diverxencia dona (A) / senhor (BV), termos semanticamente equivalentes, mais de diferente connotación estilística. Cfr. nota a 369.10.
Anterior
