I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 328-329 [= LPGP 897-898]); Arias Freixedo (2010: XIII); Littera (2016: II, 445).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 181); Braga (1878: 94-95); Machado & Machado (1953: IV, 262-263).
6 querrei] queirey B 7 negarei] uegarey V 10 fui] foy V 13 estranhará] estranhaca BV 16 ca o] E no B 17 eu] ei V 21 nunca] Que nunca B : q̅mei ca V 23 eu] ei V 25 querra] queira B; Deus] des V; nen] non B 26 vo-l’eu non queira] uolea nō queyro B : uo leyuus q̅yra V
10 fui] foy Nunes 12 mentr’eu] menti’eu Nunes 16 e[i] ja] é já Nunes, Littera 21 nunca m’ende pode partir] que nunca me pode partir Nunes : que nunca m’en pode partir Littera 26 que vo-l’eu non] qu’eu ley[xar]-vos Nunes
(I) Xa mo poden considerar unha loucura, que non hei deixar de trobar nin de dicir, no cantar que eu fixer, o moito que vos quero, miña señora, e quererei mentres eu estiver vivo.
(II) Canto eu puider, negarei que vós non sodes a que eu vin (que non vise, pois desde alí perdín a razón), mais direi o ben que vos quero, miña señora, e quererei mentres eu estiver vivo.
(III) Ben penso que isto me afastará de vós, cando o dixer; mais será o que Deus queira, pois hei de dicir xa o ben que vos quero, miña señora, e quererei mentres eu estiver vivo.
(IV) E ben pode crer unha cousa quen me quixer reprender por isto: nunca me fará renunciar a dicir o ben que vos quero, miña señora, e quererei mentres eu estiver vivo, (1) pois non ha querer Deus nin o Amor que volo eu non queira, señora.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8a 8C 8C (= RM 160:378) + 8c 8c
Encontros vocálicos: 22 aja‿a
O pronome persoal tónico oblicuo vós, que inicia a estrofa, é complemento directo sen preposición, tal como acontece con frecuencia no corpus trobadoresco.
Nótese a frase exclamativo-desiderativa, de carácter parentético, que non + pretérito de subxuntivo, neste caso amplificada cunha cláusula causal. Repetida ao longo do corpus sempre coa mesma fórmula, mostra especial preferencia polos verbos veer e nacer (véxanse 41.3, 178.17, 179.4, 270.20, 610.15, 621.3, 647.15, 1099.10 e 17, 1170.r2, 1412.10).
A simétrica expresión nas restantes estrofas (dizer, v. 3; a dizer ei, v. 16; aja a dizer, v. 22) indica que direi ten de ser a palabra rimante neste verso, pois faltan dúas sílabas na copia dos manuscritos.
Téñase en conta o hipérbato na expresión: «ca a dizer e[i] ja o ben que vos eu quero, mia senhor».
As edicións de Nunes e de Littera presentan unha diferente opción editorial, a partir da manutención de que inicial: en Nunes é omitido o pronome ende, e en Littera practícase a redución ende > én. Estas opcións son certamente plausíbeis; con todo, preferimos omitir a conxunción que, talvez inducida pola súa presenza nos dous versos seguintes (vv. 22 e 23).
Véxase a errada refacción do texto dos manuscritos, que, embora defectuosa, permite fixar o texto con seguranza, a partir fundamentalmente da lección de B, tendo en conta o erro <a>/<u>, e achegando a correcta lección <q̅yra> de V.
Précédent
