I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 686-687 [= LPGP 323]); Littera (2016: I, 355-356).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 20); Machado & Machado (1949: I, 80-81); Rios Milhám (2017: I, 35).
12 amostrar] anostrar B 19 o que me vos mostrou] oq̄ menꝯ mostrou B 23 vivo] uyno B
2 vos] vus Michaëlis 3 vos] vus Michaëlis 4 vos] vus Michaëlis 5 vos non viss’e] vus non visse Michaëlis : vos nom visse? Littera 6 vos] vus Michaëlis 7 vos] vus Michaëlis 10 vos] vus Michaëlis 11 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis 12 vos] vus Michaëlis; amostrar] a mostrar Michaëlis 13 vos] vus Michaëlis 18 vos] vus Michaëlis 19 vos] vus Michaëlis
(I) Por Deus, señora, cruelmente me matou, cando vos eu vin por primeira vez, o que vos agora oculta de min, porque daquela non vos ocultou para que eu vos non vise e porque agora non quere que vos eu vexa, cando máis necesito, miña fermosa señora, vervos.
(II) Así me podería librar de mal se El procurase o meu ben: non me vos ir daquela mostrar, señora, e, despois de me vos mostrar, non vos ocultar; mais fóimevos El mostrar entón e ocúltavos de min agora cando, sen vós, non encontro ningún remedio, agás morrer.
(III) Sen vós, señora, non sei encontrar remedio e non podo falar convosco, miña señora; e sei que non me vos mostrou para o meu ben o que me mostrou, mais para o meu mal, porque eu non podo sentir pracer de ningunha outra cousa agás en pensar na vosa bela aparencia.
(1) E, miña señora, se eu xa por sempre vivo na coita en que vivo e a morte non me socorre, máis me valera non nacer!
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10d + 10c 10c 10d (= RM 167:2)
Fronte á opción de Michaëlis (e Littera, que converte a frase en interrogativa), consideramos que a lección <uisse> aglutina o verbo (viss’) e a copulativa, pois a conxunción causal pois depende de guardou (v. 4) e a presenza do enlace e resolve problema interpretativo ao pór nun mesmo plano as dúas conxuncións causais porque (v. 4) e pois (v. 5).
Á marxe de corrixir o pequeno erro da lección manuscrita, non se debe segmentar amostrar en a mostrar, considerando a existencia dunha preposición e nivelando, así, as formas de mostrar, xa que na cantiga conviven as dúas variantes deste verbo (mostrar, vv. 10, 11, 19; amostrar, vv. 12, 18), como acontece con moitas outras voces (guardar ~ aguardar, devinhar ~ adevinhar, viltar ~ aviltar, conselhar ~ aconselhar, guisar ~ aguisar, levantar ~ alevantar, parar ~ aparar, prazer ~ aprazer, salvar ~ assalvar, volver ~ avolver); por outra parte, a presenza da preposición implicaría o seu uso na perífrase ir + infinitivo, que, de regra, non a presenta.
Ao contrario das Cantigas de Santa Maria (véxase Mettmann 1959-1972: IV, s.v. valer), onde predominan as formas etimolóxicas nos tempos de pretérito de valer coa raíz valv- (véxase Ferreiro 1999: §221d; Mariño Paz 2000: 699-703), na poesía profana xa son minoritarias as formas máis antigas, pois só se rexistran en 117.12, 127.19, 196.16, 271.3, 559.2, 1373.6 e 1532.20.
Anterior
