A repetición en B do verso 7, inicial da estrofa III, é provocada polo cambio de folio no Cancioneiro da Biblioteca Nacional.
I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 398-399); Zilli (1977: 106-107 [= LPGP 423]); Cohen (2003: 461); Littera (2016: I, 481).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 286); Braga (1878: 157); Machado & Machado (1956: V, 340).
1 Pesa-m’, amiga] Pesamhamiga V 2 d’ũas] dunas B : dunhas V 3 e] o B 4 grand’amor] g̃ra damor B 7 E bē uꝯ digo q̄ desq̄ oy // E bē uꝯ digo q̄ desq̄ oy B 10 averra] a ueira B 11 lh’entenderen] lheu tendẽm V 12 morrer] moirer B; e] et V 14 logar] logwr B : log̃r V 20 e] et V; a el] del B; nos] uꝯ B
1 -m’] -mi Nunes, Littera : mh Cohen; vos] vus Zilli 2 ũas] unas Zilli 7 vos] vus Zilli 10 nos] nus Zilli 14 viir] vĩir Zilli 19 sabe] sab’ Nunes, Zilli 20 e ... nos] et ... nus Zilli 21 nos] nus Zilli
(I) Teño pesar, amiga, en verdade, por unhas novas que ouvín sobre min e sobre o meu amigo, e diréivolas eu: din que lle saben o grande amor que ten comigo, e, se así for, só de milagre pode resultar ben.
(II) E ben vos digo que desde que escoitei estas novas andei sempre triste, porque ben entendo e ben vexo e ben sei o mal que deste asunto nos virá, após llo saberen, pois está disposto que eu morra por el e el por min, (III) porque, unha vez que o saiban, el ficará impedido para sempre de vir a lugar onde me vexa, tanto me han de vixiar; habedes de velo morto por esta razón, pois vós ben sabedes de min que eu non podo vivir sen el, abofé.
(1) Mais Deus, que sabe o moito que el me ama, e eu a el, cando nos sexa mester, nos garde de mal se considera que (o noso amor) está ben.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10c 10c 10a ( = RM 189:7) + 10d 10d 10a
Encontros vocálicos: 22 sabe‿o
Esta cantiga, igual que UC 213, 270, 926 etc., presenta unha ligazón interestrófica coa copulativa e entre as estrofas I e II (e ligazón causal nas estrofas II-III) que facilmente, por medio dunha disposición tipográfica minúscula e unha puntuación máis leviana, se podería interpretar como unha cantiga ateúda atá a fiinda. Véxase nota á cantiga 74.
A frecuente frase formularia por non mentir, que permite a interpolación de diversos elementos (por vos non mentir, por vos eu non mentir etc.), equivale a outras expresións de certeza, como per bõa fe, de pran etc.
A presenza de -n- na forma manuscrita <unas> de B é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /ũ/ (confirmada neste caso pola lección de V), o mesmo que sucede noutras voces que se rexistran, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta); así, <bona> bõa e, esporadicamente, <alguna> algũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <dona> dõa, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro (2008b).
A expresión sair a ben equivale a ‘saír ben, resultar ben’.
Nótese que a crase en lh’entenderen encobre unha forma pronominal contracta lho.
Para a correcta interpretación do verso (vede-lo morto por esta razon) deberá terse en conta o valor de futuro do presente vedes, ao tempo que -lo é pronome, xa que morto funciona como adxectivo: ‘habedes de o ver morto por esta razón’.
Anterior
