I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 717-718 [= LPGP 946]); Littera (2016: II, 524-525).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 27); Machado & Machado (1949: I, 107-108); Rios Milhám (2017: I, 54).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 274-275).
5 morrer] moirer B 6 perco] preco B 20 visse] uissen B 21 cousa] coussa B
3 vos] vus Michaëlis 4 vos] vus Michaëlis 5 Per bõa fe, moir’eu con pesar én Michaëlis : per bõa fé, morrer com pesar en! Littera 6 perco] perço Michaëlis, Littera 8 vos] vus Michaëlis 10 devia a prazer] devi(a) a prazer Michaëlis : devi’aprazer Littera 11 é i que] é que eu Michaëlis 14 meospreçar] mẽospreçar Michaëlis 15 vos] vus Michaëlis 20 veess’] vẽess’ Michaëlis 22 E d’ũa cousa vos] Ed ũa cousa vus Michaëlis 23 que] que[n] Michaëlis : que[m] Littera 24 vos] vus Michaëlis 27 mais [pero] non quis [Deus]] Mais non quis [Deus] Michaëlis : mais nom quis [Deus nem vós] Littera
(I) Por Deus, señora, e que farei agora, pois vós non me deixades vivir onde eu vos poida ver, miña señora? Mais, aínda que vos pregunto, eu ben o sei, abofé: morrer con pesar por iso, porque hoxe perdo por vós canto me Deus quixera dar neste mundo.
(II) E xa que eu non vos hei de ver máis, canto eu máis cedo puidese morrer tanto máis me debía apracer! Mais é un pracer que nunca verei, porque pola miña morte sei eu que alguén, señora fermosa, quererá desprezar o voso ben e a vosa mesura.
(III) E vede, unha gran verdade vos direi: se vós me fixésedes perder canto ben Deus quixo facer no mundo –que eu xa nunca por vós perderei–, todo iso non me importaría nada se vos vise a vós, pois mal veña a quen se puidese lembrar doutra cousa!
(IV) E por unha cousa vos preguntarei: por Deus, por que puidestes vós saber o moito que eu vos sei amar? Porque, miña señora, eu sempre volo ocultei para me librar disto que hoxe me acontece; non obstante, non quixo Deus que me eu dese xeito puidese librar desta perda.
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10d (= RM 167:4)
Encontros vocálicos: 10 de·vi·a‿a; 11 é‿i; 25 vo-lo‿eu
Dun modo diferente a como acontece noutros contextos en que mais e pero funcionan como conxuncións independentes do punto de vista sintáctico (véxase 76.10, 301.16, 692.10, 728.16, 953.4, 1146.9), mais pero (mas pero en 268.16) constitúe unha locución conxuntiva equivalente a ‘a pesar de, non obstante, porén’ (véxase tamén mais pero, forma reconstruída no v. 27).
Michaëlis emenda moirer en moir’eu, mais non é preciso xa que os vv. 5-7 son a resposta á interrogación inicial do trobador.
A variante aprazer no corpus profano só se rexistra na frase se vos aprouguer (véxase Glosario: s.v. prazer1), feito que aconsella a segmentación de <a> para o nexo preposicional da perífase dever + a + prazer (cfr. nota a 34.11).
O carácter semitónico de i favorece unha sinalefa é‿i, que evita a expunción do adverbio (Michaëlis).
A métrica indica que o pronome eu probabelmente é espurio no v. 11, mentres que no seguinte é necesaria a súa presenza. Durante o proceso de copia eu podería moi ben ter trocada a súa posición, tal como acontece noutras cantigas con elementos foneticamente reducidos: ja (7.11-12, 102.8-10), e (67.22-23, 337.7-8, 1462.11-12) etc.
O pronome vós, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Que pode ser tanto o relativo equivalente a quen como o pronome interrogativo.
A hipometría do verso transmitido por B pode resolverse mediante a integración de Deus e mais do elemento pero, na locución conxuntiva mais pero (cfr. v. 4), de uso regular no corpus e tamén presente no v. 4. Existen, non obstante, outras posibilidades para nivelar a medida versal, tal como se pode ver en Littera.
Anterior
