I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 430-431); Indini (1978: 132-133 [= LPGP 169]); Littera (2016: I, 154).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 233-234); Braga (1878: 126); Machado & Machado (1956: V, 89); Camargo et alii (1992: 36).
6 quen mho nona de gradecer / (quen mho non a) V 10 m’averei] mauey V 15 coraçon] coracon B : corazō V
1 mi] me Indini 10 sempre a] sempr’a Nunes, Indini, Littera 14 non me lhi] nunca me Indini 15 no] [e]no Indini, Littera 17 mi] me Nunes, Indini, Littera
(I) Por canta coita a miña señora me fai sufrir, nunca eu me queixarei dela, nin é xusto (que o faga), pois fun eu quen o buscou; mais teño razón en me queixar de Amor porque me fixo amar a quen non mo ha de agradecer.
(II) E eu nunca me irei queixar á miña señora de canta coita padecín por ela nin do sono que perdín; mais sempre me hei de queixar de Amor porque me fixo amar a quen non mo ha de agradecer.
(III) Por canta coita por ela sufrín non teño razón para lle me queixar; mais no meu corazón heime queixar de Amor, a quen nunca lle merecín mal, porque me fixo amar a quen non mo ha de agradecer.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 8C 8C (= RM 160:274)
Encontros vocálicos: 3 mi͜-o; 6 mi͜-o; 10 sempre‿a; 12 mi͜-o; 18 mi͜-o
Non é xustificábel a emenda que Indini practica no verso, coa introdución do adverbio nunca (por non) e a consecuente expunción de lhi.
Considerando a posibilidade de contaxe bisilábica de mais (Ferreiro 2016c), non é necesaria a restauración de [e]no realizada por Indini e Littera polo aparente problema de hipometría.
Nótese a leve variación formal no pronome me do primeiro verso do refrán, que na estrofa III presenta a forma mi. Cfr. nota a 27.4.
Precedente
