I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 88); Nunes (1973 [1928]: 37-38); Lorenzo Gradín (1991: 125-126 [= LPGP 224-225]); Cohen (2003: 621); Littera (2016: I, 231-232); Fassanelli (2021: 72).
II. Outras edicións: Moura (1847: 168-169); Monaci (1875: 75); Braga (1878: 38); Machado & Machado (1952: III, 219); Júdice (1997: 45); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pellegrini (1928: 3-4); Nunes (1932: 22-23); Pimpão (1942: 70); Torres (1977: 257); Gonçalves & Ramos (1983: 296); Dobarro Paz et alii (1987: 50); Alvar & Beltrán (1989: 378-379); Ferreira (1991: 111-112); Jensen (1992: 92); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 41); Diogo (1998: 188); Arias Freixedo (2003: 392-393); Fidalgo (2009a: 144); Corral Díaz & Vieira (2023: 153).
7 vos] uos BV 14 gran] g̃ra B 16 coraçon] coracō B 17 en eu viver] emeu uiuer BV 19 gran] g̃ra B
En Nunes non se indica tipograficamente a existencia de refrán (intercalar).
6 cuidados] cuydadus Lorenzo Gradín 7 por] per Lorenzo Gradín; vos] vós Lang 12 por] per Lorenzo Gradín; vos] vós Lang 17 que] que[n] Cohen, Fassanelli
(I) De bo grado quixera falar convosco, ai meu amigo e meu namorado; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do irado: irado teña a Deus quen me entregou a el.
(II) Véxome en moitas situacións de risco para vos dicir a causa das miñas queixas; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do moi bravo (de carácter): moi bravo teña a Deus quen me entregou a el.
(III) Teño sufrido un gran pesar, amigo, por vos falar do meu mal que manteño oculto; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do sañudo: sanhudo teña a Deus quen me entregou a el.
(IV) Señor do meu corazón, sodes desventurado por eu vivir con quen vivo; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do esquivo: esquivo teña a Deus quen me entregou a el.
Esquema métrico: 4 x 9’a 9’a 10B 9’a 10B (= RM 33:10)
Se ben hai outras cantigas no corpus que tratan o motivo do casamento da senhor amada con outro (cfr. cantigas 118, 120, 121, 417, 499, 900, 1104), este sería o único caso en que unha cantiga de amigo se hibrida coa modalidade poética francesa da chanson de malmariée ou canción de malcasada. A muller refírese ao marido con denominacións alusivas ao seu carácter violento, algo radicalmente oposto ao ideal da cortesía.
O segundo verso do refrán, cun recurso único no corpus trobadoresco, recolle como palabra inicial a derradeira do verso anterior (irado, mal bravo, sanhudo, esquivo), de modo que varía en todas as estrofas pola antecitada repetición.
Lémbrese que o relativo que ten tamén o valor de ‘quen’ na lingua medieval; é, pois, desnecesaria a emenda de Cohen.
Previous
