I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 36 [= LPGP 232]); Nunes (1972 [1932]: 124-125); Eirín (2015: 146); Littera (2016; I, 185).
II. Outras edicións: Moura (1847: 50-52); Monaci (1875: 49-50); Braga (1878: 23); Machado & Machado (1952: III, 82-83); Júdice (1997: 110); Montero Santalha (2004).
2 de] se BV 3 prazer] praxer B 4 olhos] olhus V 6 nulha] (nl) nulha B 8 querria] q̄iria B; morrer] moirer B : morror V 9 e dos] E a os B : se aos V 10 d’al] tal B 13 moir’assi] morrassy V 19 fazerdes] fazedes V
2 de] se Littera 9 e dos] se aos Lang, Littera : e aos Nunes 13 vos] vós Lang; moir’] morr’ Lang, Littera 15 meus] meos Lang 16 veerán] veeran Nunes : verám Littera; min] mi Lang, Nunes, Littera
(I) Señora, non sintades pesar se Deus algunha vez dispuxer que vos eu poida ver, e crede ben que nunca outro pracer verán estes ollos meus de ningunha outra cousa, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún.
(II) E non vos pese de vos eu ver, pois ando tan coitado que querería morrer, e dos meus ollos podedes crer que nunca verán outro pracer de ningunha outra cousa, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún.
(III) E, se vos vir, xa que morro así, non debedes sentir pesar por iso; mais pódovos dicir dos meus ollos que non verán nada pracenteiro de ningunha outra cousa nin de min, agás se me vós fixésedes ben, o que nunca ha de acontecer de xeito ningún, (1) porque, ao falar eu de me facerdes ben, como falo, obro con falta de siso.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:32)
Encontros vocálicos: 16 ve͜e·rán
A sintaxe esixe a emenda da lección <se> BV, que presenta un erro <s>/<d> infrecuente nos cancioneiros; porén, guisar rexe a preposición de para introducir unha cláusula subordinada en infinitivo (véxase Glosario, s.v. guisar). Porén, aínda que cun texto algo forzado, podería manterse a lección dos manuscritos cunha outra alternativa textual, onde poder(v. 2) sería futuro de subxuntivo: ‘Non vos pese, señora, se vos puider ver algunha vez –se Deus o dispuxer así–’.
Senhor, non vos pes –se me guisar Deus
algũa vez– se vos poder veer,
ca ben creede que outro prazer
nunca [d’al] veran estes olhos meus...
A hipometría do verso indica a omisión de d’al (repárese na súa presenza simétrica nos vv. 10 e 16) na copia dos apógrafos italianos.
As leccións que B e V subministran no inicio do verso teñen de ser erradas, pois a sintaxe e o sentido (e a métrica, pola xeral contaxe de ao como dúas sílabas) mostran que, para alén da disidencia e / se inicial (reflectida nas edicións de Lang e Nunes), se debeu producir un erro <a>/<d>, explicábel do punto de vista paleográfico (véxase nota a 374.8). Deste xeito, dos resolve perfectamente a pasaxe, defectuosa en Lang, Nunes e Littera.
A lección de B, con sentido se considerarmos isoladamente o verso, é produto dun erro de copia a teor da simétrica presenza de d’al nas estrofas I (v. 4) e III (v. 16).
Repárese na forma bisilábica veerán, a pesar do hiato gráfico xa desaparecido pola crase en posición átona que se detecta en veránnos vv. 4 e 10.
Erros similares ao de V neste verso, coa omisión de <r> poden provocar unha aparente vacilación (errada con frecuencia) entre formas de presente e formas flexionadas de infinitivo ou de futuro subxuntivo; tal erro é relativamente frecuente nos apógrafos italianos: quererdes vs. queredes (66.3, B), tornardes vs. tornades (688.16 V), perderdes vs. perdedes (1232.24 B), guarirdes vs. guarides (1394.13 B), o mesmo que á inversa: falades vs. falardes (1227.14 B).
Précédent
