I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 304 [= LPGP 962-963]); Piccat (1995: 201-202); Littera (2016: II, 506).
II. Outras edicións: Carter (2007 [1941]: 91-92); Marques Braga (1945: 285-286); Machado & Machado (1960: VII, 11); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 260).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 1-2); Vasconcellos (1959: 22-23); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 233).
1 vos] uus A 2 vos] uus A; nacer] nazer A 6 vos] uos A; vos] uos A 9 vos] uus A; -vos] uus A 11 vos] uus A 14 vos] uus A; -vos] uus A
1 vos] vus Michaëlis, Piccat 2 vos] vus Michaëlis, Piccat 6 vos] vus Michaëlis 9 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 10 vos] vus Michaëlis, Piccat 11 vos] vus Michaëlis, Piccat; mí] min Piccat 14 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 17 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 18 vos] vus Michaëlis, Piccat
(I) Señora fermosa, quérovos rogar por aquel Deus que vos fixo nacer e ser máis fermosa que as outras donas que El fixo neste mundo, e moi doce e de moito máis valor, que non vos pese por vos eu moito amar.
(II) Polo voso valor e por Deus, miña señora, e por mesura e por canto ben vos Deus deu, rógovos eu por iso que, se vos hoxe causo pesar por vos amar, miña señora, máis que a min mesmo, que non mo fagades saber.
(III) E, se me vós quixerdes consentir que eu vos ame, direivos unha cousa: niso farédesme o maior ben deste mundo e o que máis desexei desde que vos vin; e aínda vos direi máis diso: só por iso vos quero eu servir.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10c 10c 10a (= RM 189:14)
A variante bisilábica feze, do lat. fēcĭt, con manutención de -e após /dz/ é minoritaria en relación a fez e, mesmo, á variante fezo coa innovadora desinencia -o (cfr. nota a 53.16 e 56.14). Na realidade, feze aparece especialmente cando utilizada co clítico -o/-a, aínda que se rexistra tamén noutros contextos (167.6, 184.16, 331.12, 332.2, 479.13, 484.21, 580.13, 1087.8, 1398.6, 1593.9).
Obsérvese, por outra parte, a aparición da grafía <z> en formas que regularmente presentan <c, ç> e que deben ser postas en relación con outras confusión gráficas que atinxen ao ámbito das sibilantes no Cancioneiro da Ajuda: en varias ocasións rexístrase <fazo> e <faza> faço e faça, ás veces en formas contractas (69.7 e 10, 117.17, 136.10, 189.24, 203.27, 273.22, 278.15, 403.2, 433.2), <ouzo> ouço (85.26) e <nazer> nacer (260.2). Véxanse tamén notas a 66.21, 80.10, 88.15 e 89.2.
O violento hipérbato que desloca e afasta o modificador outras de donas coa inserción do verbo entre ambos elementos. A sintaxe lóxica sería: e mui mellor das outras donas parecer.
Este verso aparece literalmente como primeiro verso do refrán da cantiga 1067 de Bernal de Bonaval.
A completiva que aparece repetida no v. 12, após a cláusula subordinada condicional (véxase nota a 53.17-18):
..., rogo-vos eu por én
que, se vos oj’eu faço pesar i
en vos amar, mia sennor, máis ca mí,
que me non façades én sabedor.
A preposición a non existe na expresión amar máis ca mi(n)/sí (nen al), moi frecuente no corpus trobadoresco (44.13, 102.17, 140.8 e 10, 200.5, 215.16 etc.), a pesar de, aparentemente, o pronome tónico esixir a presenza do enlace. Neste sentido, téñase en conta que os pronomes persoais tónicos poden aparecer sen preposición en numerosas pasaxes trobadorescas (véxase Glosario, s.v. mí, func. 2). Véxase nota a 861.14. Cfr. nota a 177.22 e 243.16.
É inusual a presenza de i en posición inicial dunha frase ou período, aínda que no corpus se rexistra algunha outra situación deste tipo. Véxase nota a 204.3.
Previous
