I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 92 [= LPGP 497]); Cohen (2003: 153); Littera (2016: I, 569-570).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 101-103); Braga (1878: 52); Machado & Machado (1952: III, 339).
III. Antoloxías: Nemésio (1961 [1949]: 82); Landeira Yrago (1975: 147); Torres (1977: 16); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 115).
1 quando] q̄ndo B 2 verria] ueiria B 4 jurou] uirou V 5 se non] serō V 7 jurou] mi iurou BV 8 verria] veiria B 11 verria] ueiria B : uema V
7 que jurou] que mi jurou Cohen
(I) Vistes, madre, cando o meu amigo acordou que viría falar comigo: hoxe pensades que veña?
(II) Vistes cando xurou que non recibise nunca ben de min se non viñese: hoxe pensades que veña?
(III) Vistes os xuramentos que xurou entón, que viría agás en caso de morte ou de prisión: hoxe pensades que veña?
(IV) Vistes os xuramentos que xurou alí, que viría, e xurounos por min: hoxe pensades que veña?
Esquema métrico: 4 x 9’a 9’a 9‘B (I-I [= RM 26:92]) + 10a 10a 9’B (III-IV [= RM 26:74])
A expresión adverbial oje dia ‘hoxe, no día de hoxe’, só presente nesta cantiga, convive coa formulación xeral no corpus trobadoresco, que inclúe o demostrativo (oj’este dia, 520.7, 715.4, 983.7, 1288.1, 1467.5), mais que pode aparecer tamén con interpolacións:
Se oj’el este dia
soubesse, migo iria (736.5).
O paralelismo co v. 10 (jurou enton / jurou ali) aconsella a expunción de mi neste verso, que o convertería en hipermétrico, situación que se produce tamén noutras pasaxes en que o pronome aparece de forma espuria. Véxase, por exemplo, 191.10, onde a lección de A mostra como se debe eliminar a forma <mj> presente en B.
Enténdase: ‘que viría agás que morrese ou estivese encarcerado’.
Precedente
