I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 288-289); Rodríguez (1980: 247 [= LPGP 373-374]); Cohen (2003: 573); Littera (2016: I, 461-462).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 223-224); Braga (1878: 120-121); Machado & Machado (1956: V, 39-40); Fernández Pousa (1959: 262).
III. Antoloxías: Pena (1990: 109-110); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 90).
2 mizcrar] mizerar B 4 amigo] amigue BV 6 guardar] guadar V 7 mi] me V 13 ben] om. V; quen tan] q̅tō V 15 assaca] assata B 17 poss’eu] pesseu V 20 quen] ꝙʷ B : q̅ V; assacar] assaçar B
2 mizcrar] miscrar Littera 4 amigo, direi-vo-l’eu] amigo, direi-vo-l[o] eu Nunes, Littera : amig’, é[n] direi vol[o] eu Cohen 7 mi] me Nunes 10 meu amig’] [ai] meu amig’ Nunes : [e] meu amig’ Cohen, Littera 16 meu amig’, e vedes] [ai] meu amigo, vedes Nunes : [e], meu amig’, e vedes Cohen, Littera
(I) Alguén vos dixo, amigo, seino eu, por me malquistar convosco, que falei con outro home, mais eu nunca o pensei; e, meu amigo, diréivolo eu: da mentira non me podo librar, mais evitarei causarvos pesar.
(II) Alguén sabe que me queredes ben, e iso cáusalle pesar e non pode facer outra cousa agás atribuírme mentiras; meu amigo, meu lume e meu ben, da mentira non me podo librar, mais evitarei causarvos pesar.
(III) E ben sei quen ten tanta satisfacción en mentir, e non teme a Deus nin a nada, xa que me atribúe tal mentira e outras cousas; meu amigo, vede o que disto hai: da mentira non me podo librar, mais evitarei causarvos pesar.
(1) Eu seime gardar de mentir, mais non de quen me quere culpar dun mal.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 9a 10C 10C + 10c 10c
Encontros vocálicos: 15 mi‿assaca
Os dous manuscritos que transmiten a cantiga mostran como o derradeiro verso de cada cobra é un eneasílabo, cunha combinación métrica que lembra a presente na cantiga 970 de Afons’Eanes de Coton ou na cantiga 1508 de Joan Garcia de Guilhade (véxanse tamén outras situacións métricas similares nas cantigas 1174, 1324, ou 1661). Todas as edicións precedentes nivelan a métrica dos vv. 4, 10 e 16 por medio da anulación da crase en vo-l’eu (v. 4) e da reintegración dunha interxección ou dunha copulativa no inicio dos vv. 10 e 16.
En xeral, mizcrar (de mĭsculāre, relacionado co lat. cl. mĭscēre ‘mesturar’) é usado co valor de ‘intrigar, malquistar’ (212.7, 1043.2, 1419.26, 1423.9). Concorre con mezcrar (216.21) e mais con miscrar (938.1, 1597.9): as dúas primeiras formas presentan africada sonora implosiva, de modo similar a mezquinho (370.3, 1672.17), que tamén concorre no corpus profano con mesquinho (1579.11) e misquinho (1440.7).
Nótese a concorrencia de mi (B) e me (V) con función de complemento indirecto. Cfr. nota a 642.13.
Nótese a repetición da palabra rimante (al) nestes dous versos, feito que, en principio, constitúe unha anomalía na métrica trobadoresca, sen relación con algúns artificios construtivos na rima. Tal reiteración rimática obsérvase esporadicamente ao longo do corpus: 14.48-50 (poderia), 524.9-11 (ei), 704.7-8 (eles), 734.19-20 (i), 783.22-23 (son), 821.16-17 (al), 838.7-11 (é), 879.19-20 (al), 923.10-11 (ei), 926.22-25 (ei), 935.18-20 (i), 1034.7-9 (quiser), 1329.15-21 (vista), 1354.r1-r2, 1366.12-15 (i), 1387.10-14 (treedor), 1388.1-7 (talharon), 1400.23-24 (arteira), 1470b.12-13 (én), 1477.23-25 (ali), 1506.2-3 (cantar), 1535.18-21 (i), 1540.14-18 (i), 1549.19-20 (én), 1633.8-14 (capa).
Neste verso e mais no v. 20 aparece a voz assacar (‘imputar, atribuír, incriminar’), que só volve aparecer nunha cantiga de Pedr’Amigo de Sevilha: mais queres-te-lhi tu mal assacar (1677.7). Para abondosas documentacións deste verbo na produción medieval, véxase CGPA, s.v. assacar, asacar.
Anterior
