I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 32-33 [= LPGP 206]); Nunes (1972 [1932]: 114-115); Littera (2016: I, 182).
II. Outras edicións: Moura (1847: 44-45); Monaci (1875: 48); Braga (1878: 22); Machado & Machado (1952: III, 69); Montero Santalha (1997: 232); Júdice (1997: 105); Montero Santalha (2004); Ferreira (2005: 132-133).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 377-378).
3 morrer] moirer B 4 sabedes] labedes V 11 morria] moiria B 12 sabe Deus] sabe ds̄ B : sabe đs V : lac. T 15 creede] creedes V 21 terrei] teirei B1
6 sabe Deus] sabedes Lang 7 mi vos chamei] pavor nem ei Lang 8 tod[o] aquesto mi fez] tod’aquesto mi fez[o] Nunes 12 sabe Deus] sabedes Lang, Littera 18 nen un] nenhum Lang : nẽum Littera 19 soo] sõo Lang, Nunes, Littera 20 quiserdes] quizerdes Lang 21 por gran mercee vo-lo [eu]] por [mui] gram mercee vo-lo Nunes
(I) O que nunca vos pensei dicir, con gran coita, señora, volo direi, porque me vexo xa morrer por vós, pois sabedes que nunca vos falei de como me mataba o amor por vós, pois ben sabe Deus que eu ante vós me fixen pasar por (servidor) doutra señora que non tiña por tal.
(II) E todo isto me fixo facer o moi gran medo que eu teño de vós, e tamén por vos dar a entender que eu morría de amor por outra, de quen teño, ben o sabe Deus, moi pouco temor; e de aquí en diante, miña fermosa señora, se me matades, ben o busquei.
(III) E crede que serei gozoso se me matardes, pois sei con certeza que, nese pouco tempo que hei vivir, non verei nunca ningún gozo; e, porque sei isto ben, se me quixerdes dar morte, señora, teréivolo eu por un gran favor.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10a 10b 10c 10c 10b (= RM 101:9)
A lección coincidente de VT <sabe deꝯ>, así como o sentido do enunciado, non deixan dúbidas de que hai que ler aquísabe Deuse non sabedes. Por outra banda, a abreviatura <đs>, <ds̄> ou <d’s> ten con moita frecuencia nos apógrafos italianos o valor de Deus, para alén do valor des. Ademais, non deixaría de resultar estraña, do punto de vista sintáctico, a repetición da estrutura ca sabedes(cfr. nota ao v. 12).
A edición langiana debe proceder dunha incomprensión do texto: o trobador chamou á súa senhor co nome doutra (que non tiña).
Nótese a repetición da palabra rimante (ei) nestes dous versos, feito que, en principio, constitúe unha anomalía na métrica trobadoresca, sen relación con algúns artificios construtivos na rima. Tal reiteración rimática obsérvase esporadicamente ao longo do corpus: 14.48-50 (poderia), 704.7-8 (eles), 734.19-20 (i), 783.22-23 (son), 821.16-17 (al), 838.7-11 (é), 879.19-20 (al), 923.10-11 (ei), 926.22-25 (ei), 935.18-20 (i), 1034.7-9 (quiser), 1043.14-15 (al), 1329.15-21 (vista), 1354.r1-r2, 1366.12-15 (i), 1387.10-14 (treedor), 1388.1-7 (talharon), 1400.23-24 (arteira), 1470b.12-13 (én), 1477.23-25 (ali), 1506.2-3 (cantar), 1535.18-21 (i), 1540.14-18 (i), 1549.19-20 (én), 1633.8-14 (capa).
En face da paradoxal lección de Lang, seguida por Littera, consideramos que este verso mantén unha correspondencia paralelística co v. 6. Por tanto, considerando que naquel verso a lección correcta é sabe Deus bene non *sabedes ben, neste verso utilízase unha estrutura similar cun cambio de orde do adverbio: ben sabe Deus.
Como acontece con relativa frecuencia, a completiva que é repetida como conxunción introdutora do CD (véxase nota a 53.17-18):
E creede que av[er]ei prazer
de me matardes, pois eu certo sei
que, esso pouco que ei de vive[r],
que nen un prazer nunca veerei.
Dado o estado extremadamente lacunoso de T, non referenciamos no aparato os innúmeros casos de carencia textual e cinxímonos a referir as variantes editoriais.
Anterior
