I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 724-725 [= LPGP 941-942]); Littera (2016: II, 528-529).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 29); Machado & Machado (1949: I, 112-113); Rios Milhám (2017: I, 58).
10 tal] q̄ tal B 12 quanta] e quanta B 16 vos] uos B 17 quero] (quāto) q̄ro B
7 vos] vus Michaëlis 10 vos] vus Michaëlis 12 soia] soí Michaëlis, Littera 13 vos] vus Michaëlis 15 que j[a], a poder] que ja [eu] poder Michaëlis : [eu] que já poder Littera 16 nunca ... vos] nunc(a) ... vos Michaëlis : nunc’ ... vos Littera 17 vos] vus Michaëlis 19 mi] m’ Michaëlis 20 vos] vus Michaëlis
(I) A gran beleza que vós tendes, miña señora, esa me fai a min hoxe saber cal coita fixo Deus maior de cantas coitas quixo facer, e faima toda padecer.
(II) Cando eu non vos podo ver, faima padecer, miña señora; mais eu consigo queixarme pouco por iso, pois, cando vos vexo, sinto tal pracer que me fai esquecer canta coita adoitaba sufrir.
(III) E tamén vos quero dicir outra cousa que me vén de vós: ben creo que xa, con toda a miña forza, nunca mellor vos hei querer do que vos eu quero: o ben alí logo o hei de recibir.
(IV) E ídesme agora prohibir que vos vexa, miña señora, e se me eu hoxe vise morrer non me sería por iso peor, porque así me queredes privar de canto hoxe eu teño con que vivir.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8a 8b 8a 8a (= RM 58:3)
Encontros vocálicos: 6 mi-‿a; 8 mi-‿a; 12 soi·a; 16 nunca‿averei; 18 mi-‿o; 19 -mi‿ora
Para a expunción da copulativa por causas métricas e sintácticas debe ser considerada a existencia de diversas pasaxes ao longo do corpus en que, a partir do testemuño diverxente dos manuscritos se pode determinar con seguranza o carácter espurio da copulativa, feito que acontece con certa frecuencia, especialmente no inicio do verso. Véxase, entre outros, B vs. A (66.14, 96.10, 128.14, 224.7, 241.22, 306.13, 312.5 e 13), A vs. B (129.28), A vs. BV (1236.10 e 16), B vs. V (851.12, 924.19, 950.7, 1631.7), V vs. B (740.10, 935.6, 1148.9).
Aínda así, este verso fica aparentemente hipermétrico (nótese a radical emenda soí de Michaëlis e Littera) polo maioritario carácter trisilábico de soía; con todo, esta mesma forma verbal parece computar como bisilábica tamén noutras ocasións (20.11, 1197.29), para alén de xa se rexistrar a variante suia (<ssuya>) en 921.4, frecuente en textos prosísticos (desde textos tabeliónicos galegos até a Crónica Geral d’Espanha de 1344 ou as crónicas de Fernão Lopes), con grafías diversas: suia, suya, suhya... (véxase CGPA, s.v.).
Nin a proposta de Michaëlis nin a de Littera consideran a existencia da locución adverbial a poder (cfr. nota a 25.1-5): ambas as dúas transforman poder nun simple substantivo, reintegrando o pronome eu. Cfr. as frecuentes variacións da locución coa presenza doutros elementos: a gran poder, a (todo) meu poder, a (todo) seu poder, a vosso poder (véxase Glosario, s.v. poder).
Obsérvese o hipérbato, que provoca o afastamento de querer para o final da frase, en posición rimante: ‘nunca averei de vos querer melhor do que vos eu quero’.
Anterior
