7 [= RM 13,1]

Mia senhor, vin-vos rogar

Airas Moniz d'Asma

Notas

Texto

• 3

  A hipermetría do verso, partindo da imposibilidade de realizar sinalefa no encontro que‿en (Ferreiro 2009), só pode ser resolvida coa expunción de tan, elemento que ás veces ten unha presenza inxustificada no texto (cfr. 118.6, onde se debe omitir tan muito de B).

• 5

  De novo un elemento como eu fai hipermétrico o verso. É por isto que, para a correcta medida do verso, só é necesaria a expunción de eu, que con frecuencia aparece espuriamente introducida no texto: así se verifica nos apógrafos italianos (B vs. A: 74.5, 85.16, 177.9, 282.10, 306.9; BV vs. A: 420.14 e 17; V vs. B: 1597.1), mais tamén, por exemplo, nunha ocasión en A (vs. B), en 228.7.

• 7-9

  Nótese a alusión á barba como símbolo da honra ou como elemento utilizado para aviltar unha persoa no mundo medieval. Cfr. Ca a sua barua he muyto onrada et nu͂ca foy uiltada ne͂ uençuda (Lorenzo 1975: I, 628).

• 9-12

  A existencia da variante viltar (468.17) faría posíbel a consideración de a como pronome no v. 9, tal como estabeleceron a maioría dos editores, talvez inducidos pola lección <mha uiltar>. Porén, parece preferíbel aviltar polo feito de que no v. 10 se debe estabelecer i aviltar (a partir da lección <ia uiltar>), dado que a eventual consideración de ja viltar sería contraproducente coa repetición de ja no v. 11 (o elemento, que está ausente neste verso, localízase no seguinte, en que torna o verso hipérmetro: estamos, quizais, perante un erro do copista, que altera a posición do vocábulo en dous versos paralelos). Deste modo, resólvense naturalmente os problemas métricos dos vv. 11-12, evitándose as emendas, con frecuencia artificiosas, dos editores precedentes.

• 12

  En función de complemento directo, o pronome ela, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.

• 13

  A consideración dunha hipotética forma ed para a copulativa e (< ĕt) é errada por parte de Michaëlis, que a introduciu tamén, a partir dunha falsa segmentación, en 42.20 e 54.22, talvez por influencia da variante contextual ed (perante vogal) da copulativa en italiano.

• 26

  O sentido esixe a segmentación de <mal> como m’al, dun modo similar a como acontece noutras pasaxes trobadorescas que mostran como os poetas utilizaban a paronomasia desta secuencia (véxase nota a 375.4 e 975.18). Do mesmo modo, a métrica esixe a manutención do adverbio i, presente no manuscrito.

• 32

  Á vista da existencia das variantes que e ca como conxuncións causais, así como a continua alternancia que se percibe na lingua trobadoresca, non se entende por que Michaëlis e Cohen transforman que en ca.

• 44

  Lopes converte en hipométrico o verso coa emenda c’assi (cunha crase certamente discutíbel, véxase nota a 82.10), que carece de toda explicación.
  Por outra parte, neste verso rexístrase a forma plazer (verbo ou nome), sen dúbida minoritaria en relación a prazer (véxanse tamén 9.1, 20.23, 62.3, 102.11, 412.29, 924.3 e 1624.1, así como a variante de V en 576.2). Esta variante fonética para o tratamento do grupo latino pl- debe ser relacionada coa evolución doutros grupos, como cl- e fl-, que, para alén do resultado [ʧ͡], ofrecen, nalgúns vocábulos, como resultado diverxente, a solución rotatizada cr-, pr- e fr-; neste sentido, convén insistir na frecuencia con que no territorio galego-portugués alternan as solucións  cr-/cl-, pr-/pl- e fr-/fl- pola vacilación fonética [ɾ] ~ [l] nestes grupos. Así, a carón do xeral preito, achamos un caso de pleito (434.13) e mais o sistemático planeta (1340.2, 3, 8, 12 e 27; 1451.23); por súa vez, sendo clerigo forma única, existe vacilación entre clerizia (1340.11, 1497.36) e crerezia ~ crerizia (888.43, 917.3); por último, fronte ao maioritario frol e fror, rexístrase tamén flor (113.15, 517.17, 551.16, 585.1 e 4, 864.19, 866.2), para alén do antropónimo Flores (530.9, 772.10).