I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 40 [= LPGP 176-177]); Nunes (1972 [1932]: 136-137); Eirín (2015: 158); Littera (2016: I, 188-189).
II. Outras edicións: Moura (1847: 61-62); Monaci (1875: 52); Braga (1878: 24-25); Machado & Machado (1952: III, 97); Júdice (1997: 116); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 42).
8 de] des V 11 vos] uus V 15 querede] Que tede B
6 min] mi Lang, Nunes, Littera 10 meus] meos Lang 12 min] mi Lang, Nunes, Littera 18 min] mi Lang, Nunes, Littera
(I) Ai, señora fermosa, por Deus e polo moi boa que El vos fixo, tende dó de min algunha vez e destes ollos meus, que vos viron para mal deles, cando vos viron, e para o meu.
(II) E porque Deus vos fixo a mellor de cantas fixo e máis valer, querede ter dó de min e destes meus ollos, señora, que vos viron para mal deles, cando vos viron, e para o meu.
(III) E porque o resto non vale nada, agás o ben que Deus vos deu, querede apiadarvos do meu sufrimento e dos meus ollos, meu ben, que vos viron para mal deles, cando vos viron, e para o meu.
Esquema métrico: 3 x 8a 8b 8b 8a 8C 8C (= RM 160:324)
En e por min hai que sobreentender e por (mal de) min, en liña con por mal de sí (v. 5).
Meu ben é un vocativo dirixido á senhor, que habitualmente vai en series encadeadas de apelativos. Véxase, por exemplo, en Paai Gomez Charinho:
Par Deus, senhor e meu lum’ e meu ben,
e mias coitas e meu mui grand’ afan
e meus cuidados ... (810.1-3).
Anterior
