I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 251-252); Cunha (1999 [1945]: 113); Monteagudo (1984: 345-346 [= LPGP 718]); Littera (2016: II, 217).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 150); Braga (1878: 75); Cotarelo Valledor (1934: 201-202); Machado & Machado (1953: IV, 120).
III. Antoloxías: Varela Jácome (1953: 43-44); Arias Freixedo (2003; 672-673).
7 por] pre V 8 Deus] des V 13 e] om. V 14 bõa] muj boa B 16 bõas] bonas V
1 lum’e] lume e Monteagudo 2 afan] afã Littera 7 que eu] qu’eu Monteagudo; por] per Cunha 8 sempr’e mias coitas] sempre mhas coitas Nunes, Monteagudo, Littera : sempre, myas coytas Cunha; por Deus] par Deus Monteagudo : pardês Cunha 13 Mui fremosa e muit’aposta] Muy fremosa, muyt’aposta Nunes, Cunha 14 mansa] mans’ Cunha; bõa] boa Monteagudo 16 bõas] donas Cunha
(I) Por Deus, señora e miña luz e meu ben e miñas coitas e meu moi grande afán e meus pensamentos, que coitas me dan, por mesura, dicídeme unha cousa: se me queredes facer algún ben, se non, xa non vos podo atender máis.
(II) Moi fermosa, que eu por meu mal vin sempre e miñas coitas, por Deus, que non outra cousa, meu corazón e meu ben e meu mal, dicídeme, por canto vos servín, se me queredes facer algún ben, se non, xa non vos podo atender máis.
(III) Moi fermosa e moi aposta señora, sempre moi mansa e de bo xuízo e de mellor falar de cantas outras existen, dicídeme, das boas a mellor, se me queredes facer algún ben, se non, xa non vos podo atender máis.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:189)
Encontros vocálicos: 13 fremosa‿e; 14 mansa‿e
Repárese na acumulación de apelativos perifrásticos para a senhor (meu lume, meu ben, mias coitas, meu afan, meus cuidados), que se reitera nos vv. 7-10 (mui fremosa, mias coitas, meu coraçon, meu ben, meu mal; véxase nota ao v. 8).
A anómala crase qu’eu en Monteagudo, sen sustento nas leccións manuscritas e anómala do punto de vista métrico, converte en hipométrico o verso, ao tempo que vulnera a autonomía fonética de que.
En ningunha das precedentes edicións é segmentada a copulativa en sempr’e, de modo que o epíteto mui fremosa (v. 7) fica desligado de mias coitas, tamén referido á dona, igual que os apelativos do v. 9 (meu coraçon e meu ben e meu mal).
Nunes e Cunha omitiron a copulativa que liga fremosa e aposta por non consideraren a sinalefa fremosa‿e.
A aparición de un segundo <muj> en B (vs. V), que converte o verso en hipermétrico, mostra como, especialmente nos apógrafos italianos, aparecen con certa frecuencia elementos que deben ser omitidos. Para a intromisión espuria de mui véxase B vs. A (65.1, 257.1), A vs. B (369.3, 998.10), BV vs. A (417.15), B vs. V (423.17), así como 812.14 ou 995.5.
Nótese a desconexión sintáctica do verso, onde se debe supor unha preposición de ou con de enlace: senhor ... (de) melhor falar de quantas outras son.
A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> de B é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/ (confirmada neste caso pola lección de V), o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <dona> dõa, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b.
Anterior
