I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 774 [= LPGP 677-678]); González (2016: 444); Littera (2016: II, 418).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 54); Machado & Machado (1949: I, 200); Rios Milhám (2017: I, 112).
III. Antoloxías: Nemésio (1961 [1949]: 27); Nunes (1959: 230); Torres (1977: 510); Ferreira (1991: 21-22); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 204).
8 cuitad’andar] cuytādandar B
8 con seus desejos, cuitan[do] d’andar Michaëlis : [e] con seus desejos coitad’andar Littera
(I) Cando eu vaia agora ver a miña señora, que non me quere deixar vivir de amor, ai Deus Señor, se me atreverei a lle dicir: «Señora fermosa, non podo eu vivir». Eu, se me atrevo, direi cando a vir: «Señora fermosa, non podo eu vivir?».
(II) Por cantas veces ela me fixo chorar con desexos dela e andar coitado, cando a vexa, direille se me atrevo: «Señora fermosa, non podo eu vivir». Eu, se me atrevo, direi cando a vir: «Señora fermosa, non podo eu vivir?».
(III) Por canta coita por ela levei e canto afán sufrín e soportei, cando a vexa, se me atrevo, direille: «Señora fermosa, non podo eu vivir». Eu, se me atrevo, direi cando a vir: «Señora fermosa, non podo eu vivir?».
Esquema métrico: 3 x 10a 10a 10a 10B 10B 10B (= RM 19:22)
Esta cantiga é tamén atribuída a Nun’Eanes Cerzeo.
Obsérvese a repetición literal dos vv. 1 e 3 do refrán, no primeiro caso como un enunciado afirmativo, dirixido á senhor, para facela partícipe da coita que padece, e no segundo caso como enunciado interrogativo tamén dirixido á senhor, para inquirila indirectamente sobre se ela non vai facer nada ao respecto. Certamente, tamén existe outra interpretación posíbel, considerando ambos enunciados enunciativos: neste caso tal repetición tería unha finalidade intensificadora, de autoconvencemento.
A solución michaëliana ao texto errado de B non é satisfactoria, pois non se corresponde cos usos trobadorescos de coitar nin ten un sentido claro; por súa parte, a proposta de Littera impide o acento na 4ª sílaba.