I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 270-271); Rodríguez (1980: 192 [= LPGP 402]); Cohen (2003: 554); Littera (2016: I, 450-451).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 218); Braga (1878: 117); Machado & Machado (1956: V, 14-15); Fernández Pousa (1959: 244).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 84).
5 faça] faca B : faza V 8 morrer] moirer B 10 meu] men B 13 Sõo] Sc̄o B 16 én] eu B 17 faça] faca B
1 Amor] amor Littera 7-8 fostes meu, / amig’] fostes meu / amigu’ Nunes
(I) Andades queixoso, amigo, de Amor e de min, que non vos podo facer ben, pois non teño poder para iso sen dano para min; e por iso que Noso Señor me dispoña que vos faga eu ben de tal maneira que sexa o voso ben e non (sexa) o meu mal.
(II) Queixádesvos de que sempre fostes meu (servidor), amigo, e que vos deixo morrer por min; mais dicídeme como vos podo socorrer sen dano para min e (como podo) eu arranxar que vos faga eu ben de tal maneira que sexa o voso ben e non (sexa) o meu mal.
(III) Estou vixiada, amigo, como outra muller nunca estivo nin ha de estar, pois non me atrevo a vos falar nin a vos ver; e por iso, Deus me dispoña, se quixer, que vos faga eu ben de tal maneira que sexa o voso ben e non (sexa) o meu mal.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:94)
Encontros vocálicos: 4 -mi͜-o; 13 como‿outra; 16 -mi͜-o
Nótese como a amiga expresa directa ou indirectamente ‘posesión’ do amigo (ja todas saben que sodes meu), dun modo similar a diversas formulacións que aparecen noutras cantigas: 744 (Afonso Meendez de Beesteiros), 1004 (Roi Martiinz d’Ulveira), 1008 (Joan Airas), 1012 (Joan Airas), 1024 (Joan Airas), 1098 (Pedr’Amigo de Sevilha), 1192 (Juião Bolseiro). Na realidade, a composición trata o mesmo motivo que noutra cantiga do mesmo autor, mais desde unha diferente perspectiva narratolóxica, pois naquel caso a namorada diríxese á amiga confidente para lle falar das queixas do amigo:
Queixa-s’el e diz que sempre foi meu/
e diz gran dereito, ... (1024.13-14).
Neste sentido, a edición de Nunes presenta unha diferente interpretación ao estabelecer o sintagma meu amigo, sen considerar a existencia dun vocativo: ‘Queixádesvos que sempre fostes meu / amigo, e déixovos morrer por min...’. A mesma cuestión interpretativo-editorial pode verse nunha cantiga de Joan Airas:
Pero que vos [c]hamades meu,
amigo, non soubestes ren
quando me levaron d’aquen (1012.7).
A elipse do verbo poder pode escurecer a comprensión da pasaxe: «mais dizede-mi como vos possa valer sen meu dan’e [como vos possa] guisa-lo eu que vos faça...».
Anterior
