I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 846); Spina (1983: 17-18 [= LPGP 864]); Eirín & Ferreiro (2014: 31); Littera (2016: II, 401-402).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 136); Machado & Machado (1950: II, 155); Rios Milhám (2018a: II, 332).
4 bõa] bona B 15 assi] (n)assy B 16 levar] lenar B
2 Deus senhor] Deus Senhor Michaëlis 4 min] mi Michaëlis, Spina, Littera 7 [E] por tal] Por [a]tal Michaëlis, Spina, Littera; vos] vus Michaëlis 8 esto] est(o) Michaëlis, Spina : est' Littera 9 en a] e’-na Michaëlis : ena Littera 18 das] da Spina
(I) A miña señora, que eu polo meu mal vin, fíxoa Deus señora de moi bo prez e a máis fermosa de todas cantas El creou: abofé, e todo para o meu mal a fixo Deus señora de moito ben e a mellor das mellores donas.
(II) E por tal (dona) morro e direivos outra cousa: fíxolle todo isto e fíxolle moito ben en a facer dona moi sensata e moi doce; e todo para o meu mal a fixo Deus señora de moito ben e a mellor das mellores donas.
(III) E non me mostrou Noso Señor os seus ollos, abofé, polo ben dos meus, mais polo meu mal; e así (o) quixo Deus: por me facer sufrir unha coita maior a fixo Deus señora de moito ben e a mellor das mellores donas.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:213)
Encontros vocálicos: 8 esto‿e
A variante bisilábica feze, do lat. fēcĭt, con manutención de -e após /dz/ é minoritaria en relación a fez e, mesmo, á variante fezo coa innovadora desinencia -o (cfr. nota a 53.16 e 56.14). Na realidade, feze aparece especialmente cando utilizada co clítico -o/-a, aínda que se rexistra tamén noutros contextos (167.5, 184.16, 260.2, 331.12, 479.13, 484.21, 580.13, 1087.8, 1398.6, 1593.9).
No que respecta á secuencia <deꝯ senhor> podería ser tamén interpretada como Deus Senhor ‘Deus’, tal como Michaëlis na súa edición. Porén, o verso ecoa no refrán cos dous termos separados, aclarando a que parece a correcta interpretación (a fezo Deus de muito ben senhor).
A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/ (confirmada neste caso pola lección de V), o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.
É relativamente frecuente a omisión da copulativa inicial de estrofa (e de fiinda ou de verso) nos manuscritos, que nos permite neste caso restaurar a isometría versal. Casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc.
Anterior
