I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 98-99 [= LPGP 194]); Nunes (1973 [1928]: 52-53); Cohen (2003: 639); Littera (2016: I, 241); Fassanellib (2020: 154); Fassanellib (2021: 76).
II. Outras edicións: Moura (1847: 192-194); Monaci (1875: 80); Braga (1878: 41); Machado & Machado (1952: III, 238-239); Júdice (1997: 56); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Nemésio (1961 [1949]: 195-196); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 47).
4 ei] om. V 9 sabia] sabaia V 10 parecia] parezia V 11 que tod’era] q̄ro dera V 16 fremosura] fremusura V 17 gran] g̃ra B 18 min] mi V 22 end’] and B
18 min] mi Lang, Nunes, Littera 23 coidado] cuidado Lang, Fassanellia, Fassanellib
(I) Faloume hoxe o meu amigo moi ben e moi humilde da gran beleza que eu teño, amiga; mais isto vos digo: que non lle dei resposta que fose do seu agrado.
(II) Díxome el, amiga, todo o que eu mellor ca el sabía: que canta beleza eu tiña era toda a causa do seu quebranto; porén sabede isto: que non lle dei resposta que fose do seu agrado.
(III) Díxome el: “Señora, sabede que a vosa fermosura me provoca un mal sen medida, por iso tende compaixón de min”; mais, amiga, sabede o seguinte: que non lle dei resposta que fose do seu agrado.
(1) E foise el por iso tan coitado que xa comezo a estar preocupada.
Esquema métrico: 3 x 7’a 7’b 7’b 7’a 7’a 7’C 7’C + 7’c 7’c (= RM 139:24)
Omildoso era a forma xeral medieval para o adxectivo humilde, que é de introdución moi serodia.
Dun modo diferente a como acontece noutros contextos en que mais e pero funcionan como conxuncións independentes do punto de vista sintáctico (véxase 76.10, 301.16, 692.10, 728.16, 953.4, 1146.9), mais pero (mas pero en 268.16) constitúe unha locución conxuntiva equivalente a ‘a pesar de, non obstante, porén’.
Obsérvese a repetición da conxunción completiva que tras unha frase parentética (véxase nota a 53.17-18):
Disse-m’el, amiga, quanto
m’eu melhor ca el sabia:
que, de quan ben parecia,
que tod’era seu quebranto.
Anterior
