I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 52 [= LPGP 230-231]); Nunes (1972 [1932]: 168-169); Eirín (2015: 217); Littera (2016: I, 199-200).
II. Outras edicións: Moura (1847: 88-89); Monaci (1875: 58); Braga (1878: 28); Machado & Machado (1952: III, 132-133); Júdice (1997: 131); Montero Santalha (2004).
1 coraçon] coracon V 2 posestes] podestes B 8 fazerdes] fax’ des B 14 e] Er B : er V 15 por] pre B 16 tẽede por] Teende pre B
4 teede] tẽede Nunes 6 vos] vós Lang 8 min] mi Nunes, Littera 10 teede] tẽede Nunes 12 vos] vós Lang 13 min] mi Lang, Nunes, Littera 14 e] er Lang, Nunes, Eirín, Littera 16 tẽede] teede Lang, Littera 18 vos] vós Lang 20 mal] om. Nunes
(I) Señora fermosa, xa que nunca tivestes a intención de me facer ben nin de recompensar o mal que me vén por vós, tan sequera tede como razoábel, señora fermosa, que non vos cause pesar que eu vos vexa se Deus mo dispón así.
(II) Pois nunca tivestes no corazón a idea, señora, de me facerdes outra cousa agás mal, nin eu espero xamais outra cousa de vós, tende a ben, xa que isto así foi, señora fermosa, que non vos cause pesar que eu vos vexa se Deus mo dispón así.
(III) Xa que nunca tivestes dó de min e sabedes canta coita pasei por vós e canto mal levo e levei, tende a ben, xa que así é, señora fermosa, que non vos cause pesar que eu vos vexa se Deus mo dispón así.
(1) E así poderédesme salvar, señora fermosa, sen que vos cause prexuízo.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:31)
Encontros vocálicos: 6 mi-‿o; 12 mi-‿o; 18 mi-‿o
Lang e Nunes manteñen a lección er dos manuscritos; mais a sintaxe e a lóxica discursiva piden unha copulativa, razón por que interpretamos que existe un erro <r>/<t>, frecuente en BV, de modo que o orixinal <et> debeu ser copiado como <er> (véxase, por exemplo, a variante <er> B vs. <et> V en 607.9).
Obsérvese o contraste de tẽede, con nasalidade (< tĕnēte), en face de teede (vv. 4, 10) en que xa non existe resto gráfico de tal trazo fonolóxico, quer por lapso de copia, quer como indicación do proceso xeral de desnasalamento que se estaba a producir na lingua.
O cualificativo fremosa, restaurado en todas as edicións, é subministrado polo v. 1 da cantiga e mais pola súa repetición no refrán.