I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 371-372 [= LPGP 608]); Cohen (2003: 416); Littera (2016: II, 77-78).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 271); Braga (1878: 148); Machado & Machado (1956: V, 282); Montero Santalha (2004).
1 eu o] eu (l?) o V 2 ir] hu V 3 dixi] di(z)\x/i V 8 viron] iurō V 10 dereito] d’ito BV 13 gran] grã B 16 busque-lhe] Busq̅le B : busqelhe V 19 preguntar-lh’-ei] Pegūtharlhei B
(I) Di o meu amigo que o mandei irse, amiga, cando se foi de aquí, e, se llo dixen ou se o vin, non vexa eu pracer da pena que teño, mais, se el é inxusto comigo ao dicirmo, véxase el axiña aquí no meu poder.
(II) E vede, amiga, o que me parece mal: os que o viron contan que el di que o mandei ir, e, se o fixen, nunca eu sexa tratada con xustiza por el nin por ninguén, mais, se el é inxusto comigo ao dicirmo, véxase el axiña aquí no meu poder.
(III) E, abofé, que gran inxustiza comete agora comigo ao dicir, amiga, que o mandei ir! E, se así é, tal como el me busca mal, buscareille eu ben, mais, se el é inxusto comigo ao dicirmo, véxase el axiña aquí no meu poder.
(1) E, se el vén aquí, prementemente lle preguntarei quen llo mandou dicir.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:163) + 10c 10c
Encontros vocálicos: 5 mi͜-o; 11 mi͜-o; 16 -lhe‿eu; 17 mi͜-o
O hipérbato altera a sintaxe e escurece o sentido: «os que o viron dizen com’el diz que o mandei ir...».
Anterior
