I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 203-204); Lanciani (1977: 114 [= LPGP 339]); Cohen (2003: 275); Littera (2016: I, 380-381).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 151); Braga (1878: 76); Machado & Machado (1953: IV, 128).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 128-129); Nunes (1959: 314); Gonçalves & Ramos (1983: 178); Sansone (1990: 266); Alonso Girgado (1992: 37); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 65); Magalhães (2007: 97); Fidalgo (2009: 148).
5 punharei] Pnunharey B 6 én] eu V
4 se verdad’é] s’é verdade Lanciani 5 vos] vus Lanciani 9 se verdad’é] s’é verdade Lanciani
(I) Vedes, amigo, o que hoxe ouvín dicir de vós, así Deus me perdoe: que amades outra, e que xa non (me amades) a min; mais, se é verdade, vingareime así: esforzareime en non vos querer ben, e pesarame a min máis ca outra cousa.
(II) Ouvín dicir (que), por me causar pesar, amades outra, meu traidor; e se é verdade, polo Noso Señor, direivos como me hei de vingar: esforzareime en non vos querer ben, e pesarame a min máis ca outra cousa.
(III) E, se eu sei que é verdade isto que me din, por Deus, chorarei moito destes ollos meus e direivos como me vingarei: esforzareime en non vos querer ben, e pesarame a min máis ca outra cousa.
Esquema métrico: 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:66)
Encontros vocálicos: 6 -mi͜-á; 12 -mi͜-á; 18 -mi͜-á
Como acontece con frecuencia na lingua trobadoresca, o pronome mí cumpre a función de CD sen preposición.
Neste verso, e tamén no v. 9, a edición crítica de Lanciani presenta unha errada segmentación que afecta á conxunción condicional se: s’é verdade. Na realidade, esta conxunción, igual que ocorre coa partícula que (conxunción e pronome) e mais coa conxunción ca, non é susceptíbel de crase (nin de sinalefa) na lingua trobadoresca, tal como os datos do corpus evidencian (véxase Ferreiro 2013b).