I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 422 [= LPGP 341-342]); Cohen (2003: 490); Littera (2016: I, 384).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 295); Braga (1878: 162); Machado & Machado (1956: V, 369).
4 rogar] roguar BV 9 perdõardes] perdoardes V 10 rogar] rog(u)ar B 13 dos seus] da seꝯ V 14 olhos] olhus V 16 esto] este B 17 perça] ꝑca B 19 Veja-se vosc’e] Veias\s/(q)ue uosqȝ V 20 e] et V
2 amig’, assi] amiga, si Cohen, Littera 4 rogar] roguar Nunes 9 [per] perdõardes-lhi] perdõardes-lhi [vós] Nunes : [por] perdõardes-lhi Cohen, Littera 20 est’é] éste Littera
(I) O voso amigo foise hoxe de aquí moi triste, amiga, así me veña ben, porque non ousou falar nada convosco, e mándavos rogar isto a través de min: que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(II) O voso amigo non pode perder o medo, amiga, excepto por isto, por lle perdoardes vós de corazón, e mándavos rogar e dicir que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(III) Cando el se foi, chorou moito, amiga, así me veña ben, porque non ousou falar nada convosco, e mándavos rogar isto por Deus: que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(1) Véxase convosco e perderá o pavor que ten de vós, e isto é o mellor.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:70) + 10c 10c
Encontros vocálicos: 2 triste,‿amig’
Nótese a repetición de ben e ren como palabras rimantes nos vv. 2-3 das estrofas I e III; neste sentido, poderíase conxecturar a ausencia dunha estrofa IV para estabelecer o mesmo xogo rimático con non e coraçon (da estrofa III).
As leccións <Amigassi> B e <amigassi> V aconsellan segmentar o conglomerado vocabular como amig’assi por máis que se perda clareza por opacar a forma amiga, que transparece en Cohen e Littera (amiga, si mi venha ben), que talvez se guiaron polo v. 14, que le amiga, se mi venha ben.
Desde o punto de vista crítico, a integración da variante preposicional per é ben razoábel antes de perdõardes: puido perderse por haplografía.
É relativamente frecuente no Cancioneiro da Vaticana a presenza da terminación -us en voces en que é xeral a terminación -os (<olhus>); na realidade, esta grafía aparece case de modo exclusivo en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.
Anterior
