I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 855-856 [= LPGP 97-98]); Marcenaro (2013: 68-69); Littera (2016: I, 55-56).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 138); Machado & Machado (1950: II, 162-163); Rios Milhám (2018b: III, 338).
1 morrer] moirer B 7 bõa] bona B 13 bõa] bona B 20 morrer] moirer B 25 juro] uiro B
2 praze mui de coraçon] praz, e mui de coraçon Michaëlis, Marcenaro : praz, e mui de coraçom Littera 3 co[n] a] co’a Michaëlis, Littera 4 vos] vus Michaëlis 5 praze muit’én] praz, e muit’, én Michaëlis, Marcenaro, Littera 6 min] mí Marcenaro 8 vos] vus Michaëlis 10 vos] vus Michaëlis 11 praze muit’én] praz, e muit’, én Michaëlis, Marcenaro, Littera 13 bõa] bona Marcenaro 14 por] per Michaëlis, Littera 15 vos] vus Michaëlis : a vos Marcenaro 16 vos] vus Michaëlis 17 praze muit’én] praz, e muit’, én Michaëlis, Marcenaro, Littera 20 én] en Michaëlis : em Littera 20 vos] vus Michaëlis 22 vos] vus Michaëlis 23 praze muit’én] praz, e muit’, én Michaëlis, Marcenaro, Littera 25 vos] vus Michaëlis 26 [a]] om. Littera
(I) Fermosa señora, véxome morrer, e a min práceme moi de corazón a miña morte, así Deus me perdoe, por isto que vos quero dicir: morro por vós, a quen lle prace moito que eu morra, e práceme a min por iso!
(II) Abofé, desexo a miña morte, e xúrovos que hai moito tempo que rogo a Deus pola miña morte, e non por outra cousa, por isto que vos digo, señora: morro por vós, a quen lle prace moito que eu morra, e práceme a min por iso!
(III) E, abofé, desexo moito a miña morte porque comprendín que vos pracía; e, xa que é así, moito me prace polo que vos direi: morro por vós, a quen lle prace moito que eu morra, e práceme a min por iso, (IV) porque non preciso vivir máis! E por iso me prace moito morrer agora por vós, e coido que Deus me fai ben niso, miña señora, por isto que vos direi: morro por vós, a quen lle prace moito que eu morra, e práceme a min por iso!
(1) E ben vos xuro, señora, que me satisfai a miña morte, xa que vos prace a vós.
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:10)
Os editores precedentes consolidaron unha interpretación mecánica da lección <praz e>, con deglutinación gráfica de praze, unha variante minoritaria de praz (cfr. outras formas minoritarias como feze, dize etc., para alén de praze no v. 1 do refrán, véxase nota ao v. 5). Porén, a frase parentética e mui de coraçon non ten ningunha ocorrencia no corpus profano nin tampouco no corpus das cantigas marianas.
Michaëlis, seguida por todos os editores, fixa a forma maioritaria na P3 do presente indicativo de prazer, creando un texto excesivamente artificioso co afastamento entre praz e én. No entanto, poderíase considerar a forma praze (cfr. outras formas verbais como faze, fize ou feze) sen introducir a frase parentética e muito, que non se rexistra nunca no corpus. Deste xeito, na cantiga conviviría esta variante praze coa forma xeral praz (vv. 2, 6 [= r2], 16, 20, 26), aínda que no v. 2 podería, tamén, fixarse a variante praze: e a mí praze mui de coraçon. Cfr. nota a 269.12.
A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> (tamén no v. 13) é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/, o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.
Anterior
