I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 150-151 [= LPGP 848-849]); Machado (1981: 43); Cohen (2003: 220); Littera (2016: II, 388).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 131); Braga (1878: 64); Nunes (1919: II, 322); Machado & Machado (1953: IV, 31); Camargo et alii (1985: 40).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 207).
3 morre] moire B 4 cuidando] cuydaudo B 6 sen] seu B 7 nulha] uulha B 9 morre] moire B 10 de] om. B 14 perdendo] ꝑdeudo B 15 morrendo] moirēdo B 20 nembrasse] uēbrasse B
1 -vos] -vus Machado 19 ficass’e] ficasse Nunes, Machado, Cohen, Littera
(I) Amiga, quérovos eu dicir xa o que me dixo o meu amigo: que morre cando non está comigo, pensando sempre na miña beleza; mais eu non penso, se el pensase en min, que vivise tanto tempo sen min.
(II) Xa nunca lle crerei nada, pois tanto tarda, así Deus me perdoe, e di que morre por isto e non por outra causa, pensando en todo o ben que Deus me fixo; mais eu non penso, se el pensase en min, que vivise tanto tempo sen min.
(III) Pois tanto tarda desta vez, vaise estragando aos poucos o meu amor por el, e di el que xace moribundo pensando no moi fermosa que me Deus fixo; mais eu non penso, se el pensase en min, que vivise tanto tempo sen min.
(1) E non sei nada polo que el ficase onde está e non viñese se eu lle lembrase.
Esquema métrico: 10a 9’b 9’b 10a 9’C 9’C (I, III [= RM 160:284]) + 10a 10b 10b 10a 9’C 9’C (II [= RM 160:271]) + 9’c 9’c
Este verso presenta unha segunda aparición da locución adverbial formada por un posesivo + pouc’e pouco, que tamén se rexistra coa forma meu pouc’e pouc(o) nunha cantiga de Joan Garcia de Guilhade (véxase nota a 398.18). Esta locución acha correspondencia noutra similar, meu pass’en passo, tamén presente en Guilhade (1522.9), de modo que semellan construcións exclusivas da sincronía medieval. Na realidade, parece que a introdución dun posesivo era posíbel tamén noutras locucións adverbiais, como pode comprobarse na aparición da expresión de seu vagar (= devagar) na Crónica de 1344:
E, quando Julyo Cesar os vyo em aquela pressa, entendeo que se perderyam hy muytos delles e mandoulhes que leixassem de sobyr e que se vehessem decendo seu passo. E elles fezerõno assy e tornaronsse pera suas tendas de seu vagar (Cintra 1952-1990: II, 115).
Ningún dos editores precedentes segmentou a copulativa no final do verso; esta deglutinación evita a xustaposición oracional ou a consideración de que (v. 20) como conxunción consecutiva en vez de pronome relativo simétrico de que no v. 19.
Anterior
