I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 29 [= LPGP 207]); Nunes (1972 [1932]: 103-104); Littera (2016: I, 178-179).
II. Outras edicións: Moura (1847: 35-36); Monaci (1875: 46); Braga (1878: 21); Machado & Machado (1952: III, 54-55); Júdice (1997: 99); Montero Santalha (2004).
1 vej’eu] ueio V 8 coraçon] coraço V 9 perdon] pardon B 10 aquel maior mal] aq̄l (senhor) mayor mal B 19 deu] (deꝯ) deu V 20 coraçon] o coraçō BV
1 vej’eu] vejo Lang 2 nen ũa] nenhunha Lang : nẽũa Littera 3 de no] d’e-no Lang 7 vós] yós Nunes 15 soo] sõo Lang, Nunes, Littera 20 coraçon] o coraçon Lang, Nunes, Littera
(I) Ben vexo agora, miña señora, que de nada me vale que o meu corazón só pense en vós, senón que o peor que vós me poidades facer mo faredes con todo o voso poder, (II) porque non espero eu de vós outra cousa nin se me pasa pola mente, así Noso Señor me perdoe, agás que aquel maior mal que vós me poidades facer mo faredes con todo o voso poder.
(III) E nin sequera se me ocorre pensar en obter algún día o voso ben, pois estou certo dunha cousa: que o maior mal e o maior pesar que vós me poidades facer mo faredes con todo o voso poder, (1) porque Deus vos deu o poder para o facer e a vontade de mo facer.
Esquema métrico: 3 x 8a 8b 8b 8a 8C 8C + 8c 8c (= RM 160:330)
Encontros vocálicos: 20 mi-‿o
Aínda que desde Lang a Littera non son ligadas as estrofas I-II, esta composición móstrase próxima ás cantigas ateúdas atá a fiinda, cunha unión copulativa das dúas últimas estrofas (véxase nota á cantiga 55).
A forma gráfica pardon, aparente variante de influencia francesa para o xeral perdon é lección exclusiva (errada, por deficiente desenvolvemento da abreviatura <ꝑ>) do copista a do Cancioneiro da Biblioteca Nacional (véxase Ferrrari 1979: 83-85), pois de case sesenta aparicións de tal forma en B, só dúas delas son doutros copistas (859.6, copista b, 952.9, copista e), constituíndo, por tanto, simples lapsos puntuais que tamén poden aparecer noutros vocábulos. Véxase Ferreiro (2016b).
Nas edicións precedentes, o verso resulta hipermétrico, pola imposibilidade de sinalefa entre a copulativa e o artigo (cfr. tamén nen er passa per coraçon, v. 8); é por isto que semella axeitada a expunción do artigo, como noutras pasaxes do corpus en que a súa presenza é claramente espuria, pois son casos de estruturas paralelísticas ou de repetición do refrán. Véxanse, por exemplo, 943.17 (V vs. B), 1081.5 (BV) ou 1298.4 (BV).