I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 523); Piccat (1985: 173 [= LPGP 173]); Littera (2016: I, 161-162).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 146); Peláez (1897: 74-75); Carter (2007 [1941]: 157); Machado & Machado (1950: II, 287); Horan (1966: 90); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 431).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 169); Gonçalves & Ramos (1983: 232); Sansone (1990: 180); Alonso Girgado (1992: 55); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 34); Arias Freixedo (2003: 360-361); Fidalgo (2009a: 70).
2 me] mj B 3 no] (e)no A; meu] men B 4 vos] uus A 5 me] mj B 7 faço] faça B 8 en] om. B 9 atanto] tanto B 10 vos] uus A 11 me] mj B 14 nen] nō B; mí] mj̄ B 15 sofr’, atal] sofra atal B 16 vos] uus A 17 me] mj B
2 me] mi Piccat 4 vos] vus Michaëlis, Piccat 5 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera 10 vos] vus Michaëlis, Piccat 11 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera 14 amigos, nen] amigus non Piccat; mi] min Piccat 15 sofr’] sofra Piccat 16 vos] vus Michaëlis, Piccat 17 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera
(I) Agora non morro nin vivo nin sei como me vai, nin (sei) nada de min agás isto que teño no meu corazón, unha coita de amor cal vos agora direi: tan grande que me fai perder o siso, e a miña señora nin sequera sabe nada dela.
(II) Non sei o que fago nin o que hei de facer nin en que ando, nin sei nada de min, agás isto que sufro e sufrín, unha coita de amor cal vos quero dicir: tan grande que me fai perder o siso, e a miña señora nin sequera sabe nada dela.
(III) Non sei que é de min nin o que será, meus amigos, nin sei de min ningunha outra cousa agás isto que eu sufro, tal coita de amor cal vos eu direi xa: tan grande que me fai perder o siso, e a miña señora nin sequera sabe nada dela.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:15)
Michaëlis (seguida por Littera) non segmentou a forma verbal é en <grande>, que Piccat propuxo na edición crítica de Bonifacio Calvo. En principio, as dúas posibilidades editoriais son correctas, mais optamos por manter grande, sen deglutinar a forma verbal, por dúas razóns: a) en ningunha das tres ocasións en que <grande> é copiado no refrán en A aparece marcada a segmentación con plica (nótese que neste folio e adxacentes si se marcan, aínda que non de xeito sistemático, bastantes dos encontros vocálicos con elisión de vogal); b) a ausencia de segmentación facilita o acento na 4ª sílaba, posición tónica case sistemática ao longo de toda a cantiga.
A lección faça de B é un erro evidente, pois a dúbida sobre como actuar no futuro está expresada xa pola perífrase ei de fazer. Pola contra, na versión de A hai un contraste entre o presente e o futuro.
O Cancioneiro da Ajuda corrixe con atanto a hipometría de B pola forma tanto. Véxase nota a 83.7.
Neste verso localízase o único caso de ren al en vez de al ren, con certeza cunha inversión condicionada pola rima. O pronome indefinido al ‘outra cousa’ forma tamén locucións indefinidas positivas con que-quer ‘outra cousa calquera’ (al que-quer, véxase nota a 141.12) e negativas con nada (al nada, véxase nota a 708.16) e, sobre todo, con ren (al ren ‘ningunha cousa, nada’): 72.21, 84.23, 209.14, 253.14, 879.20, 1055.14. Cfr. nota a 159.22 e 431.14.
A sintaxe e o sentido impiden que sofrer apareza en subxuntivo, de modo que a lección de B, aceptada por Piccat, deberá ser interpretada como un erro inducido polo atal seguinte.
Anterior
