En A non foi copiada a estrofa III, ficando libre o espazo que lle correspondía.
I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 191); Blasco (1984: 105 [= LPGP 839-840]); Marcenaro (2012b: 176); Littera (2016: II, 345-346).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 83); Carter (2007 [1941]: 55); Marques Braga (1945: 174); Machado & Machado (1949: I, 316); Fernández Pousa (1953: 10); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 180).
2 vos] uus A 3 per-faç’i] per fa B 6 me] mj B 8 me] mj B 9 se] xe B 10 nen] nō B; queixo a] queixa a A : q̄ixe a B 13 coraçon] coracon B
2 de] de[s] Michaëlis, Littera; vos] vus Michaëlis, Blasco 4 devi’a] devia Michaëlis, Blasco, Marcenaro, Littera 8 dé] dê Michaëlis, Littera 9 vos ] vus Michaëlis, Blasco; queix’én] queix(e) én (?) Michaëlis 10 queixo] queix(o) Michaëlis : queixe Blasco 12 me] mi Marcenaro 13 e meu] en meu Michaëlis, Blasco, Marcenaro, Littera 18 me] mi Blasco, Marcenaro
(I) Señora, quéixome de que vos vin co gran pesar que teño, e fago gran dereito niso; e aínda me debía queixar máis eu desa vosa (bela) figura que me fai sufrir tanto mal.
(II) E quéixome dos meus ollos por iso, así Deus me dea ben, con medo de que non se vos queixen por iso, miña señora, e non me queixo a Deus eu desa vosa (bela) figura que me fai sufrir tanto mal.
(III) E quéixome eu, e o meu corazón, porque me fai amarvos a vós, de quen nunca obtiven ben, e quéixome con razón eu desa vosa (bela) figura que me fai sufrir tanto mal.
Esquema métrico: 8a 8b 8b 8a 8C 8C (I, II [= RM 160:372]) + 8a 8b 8b 8a 8B 8B (III [= RM 151:12])
Encontros vocálicos: 10 queixo‿a
A interpretación das secuencias do tipo <deuia>, <auia>, <ouuera> + inf. como devi’a / avi’a / ouver’a + infinitivo vén determinada non só polo feito de a presenza da preposición a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia das leccións <deuia> A / <deuia a> B (128.22, 128.28, 386.13), <ouuera> A / <ouu’a a> (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), que indican a real crase coa preposición nas leccións do Cancioneiro da Ajuda, por máis que os anteriores editores non a considerasen.
Parece que o verbo queixar se refire a ollos (plural), mais a rima impón a segmentación de én pola necesaria tonicidade rimática (cfr. nota a 117.10). Deste modo, queix’én encobre un sintagma queixen én.
Segmentamos, a diferenza dos editores anteriores, unha copulativa en <m̄> que suxire unha diferenciación entre o «eu» do trobador e o seu «coraçon», tal como noutras cantigas acontece; deste modo, coraçon é o suxeito de faz (v. 14). De modo diverso, os editores precedentes emendan a lección manuscrita e estabelecen m’en, cunha lectura que banaliza o texto do manuscrito.
O pronome vós, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Anterior
